×

Recensie

Electronic

20 april 2017

Depeche Mode

Depeche Mode

Speak and Spell

Geschreven door: Edgar Kruize

Uitgebracht door: Mute

Speak and Spell Depeche Mode Electronic 3.5 Depeche Mode – Speak and Spell Written in Music https://writteninmusic.com

Wie met frisse oren naar het uit 1981 stammende Speak & Spell luistert, zal weemoedig glimlachen. Zo lief, zo onschuldig. Bijna kinderlijk. Maar vergis je niet, het is de basis van een carrière die ruim 35 jaar later nog steeds voortduurt. In die carrière blijft het debuut echter ook enigszins een buitenbeentje.

Je moet het album ook plaatsen in een tijd dat punk zijn angel had verloren, de dood van Joy Divisions Ian Curtis de new wave aan het wankelen had gebracht en New Romantics nog aan de poorten begonnen te rammelen. Synthpop was in dat vacuüm het antwoord en bands als The Human League, Soft Cell en OMD spinnen daar fijn garen bij. Elk in een eigen hoek, met de mannen van OMD die zich tamelijk artistiek opstelden, The Human League dat zich met Don’t You Want Me volop de hitparades stortte en Soft Cell dat een lichtje scheen in de darkrooms van het uitgaansleven. Depeche Mode laveert daar anno 1981 een beetje tussendoor. Wie foto’s en filmpjes van de band ziet uit die periode kan concluderen dat Andy Fletcher en Martin Gore met hun lederen petten en uit riempjes bestaande outfits een beetje tegen laatstgenoemde band aan proberen te schurken, terwijl toenmalig creatief brein Vince Clarke muzikaal meer de commerciële popkant opzoekt en frontman Dave Gahan nog naarstig op zoek is naar het charisma waar hij bekend om zal komen te staan.

Dat zoekende en die verschillende drijfveren hoor je op Speak & Spell ook terug. Hier is een band aan het zoeken en dat doen ze absoluut op een interessante manier. Al is het maar omdat je her en der de band terughoort die het gaat worden (of juist de band die zich afsplitst). Maar even vaak wordt de plank nog misgeslagen. Dat laatste zit ‘m ook in een ogenschijnlijk gebrek aan afwisseling. Let in het begin eens op en merk hoe nummers als het catchy New Life, het zeker met deze titel véél te vrolijke synthpopniemendalletje I Sometimes Wish I Was Dead, het pulserende Puppets en een What’s Your Name? (om er slechts een paar te noemen) in feite een goed gemaskeerde zelfde opbouw hebben. Synth opent, stoïcijnse beat er onder en freewheelen tot het einde.

Het is duidelijk dat Vince Clarke creatief gezien aan het roer staat en op nummers als Boys Say Go en Nodisco hoor je heel duidelijk de grondbeginselen van wat hij na zijn vertrek bij Depeche Mode met Yazoo en Erasure gaat doen. Dit zijn erg aanstekelijke popliedjes, doch enigszins vergeetbaar. Andersom hoor je op nummers als het duistere Tora! Tora! Tora!, de techno avant la lettre van Big Muff en met name op het ook door hem gezongen Any Second Now (Voices) de pen van Martin Gore terug, die in de jaren die gaan volgen belangrijker gaat worden. Het zijn meten de drie meest interessante tracks op het album, al moet gezegd dat het werk van Clarke wel toegankelijker is. Uitsmijter Just Can’t Get Enough is niet voor niets dé hit van het album. Hierop schiet de band op alle fronten raak. Aanstekelijke hook, direct meezingbare tekst, lekkere typische jaren tachtig-productie die het tot een evergreen maakt, waar de rest van het album een achteraf gezien meer stoffige eighties-jas heeft aangetrokken gekregen.

De reissue van het album die een paar jaar terug uitkwam, bevat als afsluiter debuutsingle Dreaming Of Me. Je snapt dat ze dat gedaan hebben voor de compleetheid, maar het schaaft wel enigszins aan het originele plaatje. Wie objectief naar Speak & Spell luistert, kan concluderen dat de tand des tijds niet bijster vriendelijk is geweest, ook al staan er een aantal bovengemiddeld puike tracks op (Tora! Tora! Tora!, Any Second Now (Voices) en natuurlijk ‘de hit’) . Was dit geen album van Depeche Mode geweest, had het wellicht al volledig zijn vergeten, ondanks die ene ontegenzeggelijke en nog altijd superaanstekelijke knaller die het album afsluit. Als eerste stap naar een bijzondere carrière is het echter met terugwerkende kracht zeker ook wel een sleutelplaat te noemen.



  1. New Life
  2. Puppets
  3. Dreaming Of Me
  4. Boys Say Go!
  5. Nodisco
  6. What's Your Name?
  7. Photographic
  8. Tora! Tora! Tora!
  9. Big Muff
  10. Any Second Now (Voices)
  11. Just Can't Get Enough

Meer uit deze special

  1. Depeche Mode – Exciter
  2. Depeche Mode – Delta Machine
  3. Depeche Mode – Spirit
  4. Depeche Mode – Speak and Spell
  5. Depeche Mode: Tienerbandje wordt synthpophitkanon
  6. Depeche Mode – A Broken Frame
  7. Depeche Mode: Van hitkanon tot zoekend trio
  8. Depeche Mode perfectioneert zichzelf in Ziggo Dome
  9. Depeche Mode – Construction Time Again
  10. Depeche Mode: Bouwen achter de muur
  11. Depeche Mode – Some Great Reward
  12. Depeche Mode: De grote beloning
  13. Depeche Mode – Black Celebration
  14. Depeche Mode: het succes geconsolideerd
  15. Depeche Mode: de massa’s bereikt
  16. Depeche Mode – Music For The Masses
  17. Depeche Mode – 101
  18. Depeche Mode – Violator
  19. Depeche Mode: de definitieve werelddoorbraak met Violator
  20. Depeche Mode – Songs Of Faith and Devotion
  21. Depeche Mode: De jaren van het geloof en de toewijding
  22. Depeche Mode: langs de afgrond
  23. Depeche Mode – Ultra
  24. Depeche Mode: een nieuw decennium, een nieuw geluid
  25. Depeche Mode: de cirkel weer rond
  26. Depeche Mode – Playing The Angel