×

Recensie

Electronic

01 juni 2017

Depeche Mode

Depeche Mode

Some Great Reward

Geschreven door: WiM Redactie

Uitgebracht door: Mute

Some Great Reward Depeche Mode Electronic 4 Depeche Mode – Some Great Reward Written in Music https://writteninmusic.com

Elke band heeft een album waarop het opeens ‘klikt’. In het verleden kreeg een band er ruim de tijd voor om die klik te vinden. Anno 2017 moet het voor platenlabels ‘snel snel snel’, maar in de jaren tachtig kon er nog veel meer. Depeche Mode vond de ‘klik’ ondanks enkele ontegenzeggelijke grote hits in hun begindagen pas op album vier. Some Great Reward is het album waarop alles samenkomt.

Wat de band in ieder geval vooral doet, is volwassen worden. De frisse jonge jochies die zo schattig achter hun synthesizertjes met Just Can’t Get Enough hun fans lieten huppelen, hulden zich ineens in leren broeken en zeker Martin Gore toonde zichzelf ineens van een heel kinky kant. Niet alleen in het openbaar, vooral ook in zijn muziek. Master And Servant op Some Great Reward gaat exact over wat de titel doet vermoeden. Maar ook in de albumopener Something To Do al laat hij frontman Dave Gahan zingen dat hij de jurk van zijn vriendin aantrekt. Alles op een volwassen manier, maar ook met humor. Zelfs een in feite loodzwaar Blasphemous Rumours heeft een ironische twist. Dat is de sleutel tot wat Some Great Reward de eerste écht goede Depeche Mode-plaat maakt. Liedjes hebben vaak een dubbele laag en zelfs als ze een sterke boodschap hebben (zoals People Are People) zijn ze dusdanig universeel geschreven, dat het net zo makkelijk over oorlog, over ras of over geaardheid kan gaan. De liedjesschrijver Martin Gore heeft zijn draai definitief gevonden.

Maar hij is niet de enige die is gegroeid. Productioneel is Some Great Reward een flinke sprong voorwaarts. Dat is voor een groot deel te danken aan het werk van Alan Wilder, die Depeche Mode sonisch een enorme schop onder het achterste heeft gegeven, maar ook frontman Dave Gahan heeft zijn toon te pakken. Hij klinkt zelfverzekerder en is echt een aandachtstrekker. Het alphamannetje is opgestaan, ook al is zijn rol in het schrijf- en productieproces amper relevant. Wie met frisse oren naar dit album luistert, kan niet anders dan concluderen dat het de tand des tijds erg goed heeft doorstaan. Juist vanwege de productie, die helemaal past binnen de koude oorlogssferen die in releasejaar 1984 heersten maar vanwege de vele laagjes en rijke arrangementen (goed, én de retrotrend die nu heerst) nog hartstikke goed meekunnen. Muzikaal is het ook een album waarin de breedte wordt gezocht en hier zet de band duidelijke stappen richting het ‘meer dan een synthpopbandje’ zijn. Het écht klassieke werk moet nog gaan komen, maar deze voorbode kan zich in alles al meten.



  1. Something To Do
  2. Lie To Me
  3. People Are People
  4. It Doesn't Matter
  5. Stories Of Old
  6. Somebody
  7. Master And Servant
  8. If You Want
  9. Blasphemous Rumours

Meer uit deze special

  1. Depeche Mode – Exciter
  2. Depeche Mode – Delta Machine
  3. Depeche Mode – Spirit
  4. Depeche Mode – Speak and Spell
  5. Depeche Mode: Tienerbandje wordt synthpophitkanon
  6. Depeche Mode – A Broken Frame
  7. Depeche Mode: Van hitkanon tot zoekend trio
  8. Depeche Mode perfectioneert zichzelf in Ziggo Dome
  9. Depeche Mode – Construction Time Again
  10. Depeche Mode: Bouwen achter de muur
  11. Depeche Mode – Some Great Reward
  12. Depeche Mode: De grote beloning
  13. Depeche Mode – Black Celebration
  14. Depeche Mode: het succes geconsolideerd
  15. Depeche Mode: de massa’s bereikt
  16. Depeche Mode – Music For The Masses
  17. Depeche Mode – 101
  18. Depeche Mode – Violator
  19. Depeche Mode: de definitieve werelddoorbraak met Violator
  20. Depeche Mode – Songs Of Faith and Devotion
  21. Depeche Mode: De jaren van het geloof en de toewijding
  22. Depeche Mode: langs de afgrond
  23. Depeche Mode – Ultra
  24. Depeche Mode: een nieuw decennium, een nieuw geluid
  25. Depeche Mode: de cirkel weer rond
  26. Depeche Mode – Playing The Angel