×

Artikel

12 juli 2017

Depeche Mode

Depeche Mode: langs de afgrond

Geschreven door: Edwin Hofman

In juni 1995 verlaat Alan Wilder Depeche Mode. Het is een muzikale aderlating. In een persbericht wijt Wilder zijn vertrek aan toenemende ontevredenheid over de relaties binnen de band en de algehele gang van zaken. Het grote verschil in muzikale bagage tussen Wilder en Andy Fletcher was dus niet de reden. Volgens Wilder was het eerder zijn relatie met Martin Gore die nooit tot bloei was gekomen. Wilder respecteerde het songschrijverstalent van Gore en de onderlinge verstandhouding was over het algemeen ‘OK’ maar Gore was ook introvert en sprak zijn waardering voor de bijdrage van anderen weinig uit.

De opnamen voor de nieuwe plaat, in 1996, gaan dus zonder Wilder van start. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt Dave Gahan ondertussen volledig in beslag genomen door zijn harddrugsverslaving, opgedaan in Los Angeles. Gahans gedrag was de afgelopen jaren, vooral tijdens de Devotional Tour, al op zijn zachtst gezegd problematisch geweest en de frontman gaat meer en meer op in zijn nieuwe, zelfverkozen rol als destructieve, onbereikbare rockgod. Op 28 mei van dat jaar laat hij bijna het leven bij een overdosis cocaïne en heroïne. De toekomst van Depeche Mode lijkt heel onzeker. Uiteindelijk staat Gahan tijdens de opnamen van Ultra onder toezicht van Alcoholics Anonymous en Narcotics Anonymous. Een terugval zal kunnen leiden tot gevangenisstraf en uitzetting uit de VS. Om sowieso uit de buurt van zijn harddrugs-connecties te blijven, besluit Gahan naar New York te verhuizen.

De opnamen van Ultra nemen het gehele jaar 1996 alsmede het begin van 1997 in beslag. De plaat komt uit in april van dat jaar en bereikt de eerste plaats in de Britse albumlijst. Wereldwijd gaan er drie miljoen exemplaren over de toonbank. Gahan trekt voor iedereen die het maar wil horen het boetekleed aan om zich later te realiseren dat hij niet de enige afgekickte muzikant in de wereld is en dat zijn verhaal wel erg gedomineerd heeft in de pers.

Hoewel Depeche Mode met producer Tim Simenon een nieuw en eigentijds geluid vindt op Ultra – termen als dark triphop, gothic soul, electro noir en industrial pop schieten te binnen – lijkt het album toch vooral een overgangsplaat. Een overgang naar nieuwe, betere tijden. Een momentopname, verankerd in de alternatieve beats van de latere jaren negentig. De band trekt vier singles van het album: Barrel Of A Gun, Useless, Home en It’s No Good. Het zijn geen geheide hits maar kwalitatief zijn deze tracks allen dik in orde. Er mag dan een donkere wolk boven Depeche Mode hangen, muzikaal weet de groep nog steeds te boeien.

De band besluit om niet op tournee te gaan met Ultra, wat gezien de voorgaande, uitputtende jaren natuurlijk een vrij logische keuze is. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en in 1998 volgt er een Singles-tournee, naar aanleiding van de release van de uitstekende verzamelaar 1986-1998.