×

Artikel

04 juli 2017

Depeche Mode

Depeche Mode: De jaren van het geloof en de toewijding

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Mute

Na een uitputtende tour die samenviel met het enorme succes van het album Violator had de band een lange vakantie genomen. Het jarenlange toeren had nu het grote succes gebracht maar tegelijkertijd was daar de grote vermoeidheid en de bewustwording van het vele werk dat was verricht.

Voor het maken van een nieuw album was een nieuwe methode bedacht. Het idee van producer Flood om met elkaar in een huis in Madrid te gaan wonen en daar een studio in te bouwen om daar rustig aan een nieuw album te werken (zoals hij vlak daarvoor met U2 en het maken van Achtung Baby had ervaren) bleek voor de mannen van Depeche Mode echter niet echt te werken. De 14 maanden lange tour die op Violator had gevolgd had de spanningen binnen de band hoog doen oplopen en zelfs een lange vakantie bracht daar maar weinig verandering in. Het hielp natuurlijk ook niet echt dat Martin Gore een excessief drankgebruik en Dave Gahan, naar Los Angeles verhuisd en zich ondergedompeld in het bruisende rockleven aldaar, een stevige heroïneverslaving (tja, vrienden worden met de mannen van Jane’s Addiction en geen drugs gebruiken is schier onmogelijk…) hadden ontwikkeld. Daarnaast hadden Gore en Wilder een vrijwel constante strijd over de muzikale ontwikkeling van de band.

Daarbij speelde ook dat Gore niet genoeg tijd had gehad om aan songs te werken en deze op demo’s vast te leggen. Veel moest dus in de studio geschreven worden. De band wilde voor het nieuwe album ook een geluid dat meer als een band zou klinken. Een belangrijke rol had Wilder hierin, omdat hij drums speelde en daarmee de rockdrive die de band bij Violator zoveel succes had opgeleverd ook op het nieuwe album werd doorgevoerd. Tegelijkertijd was het ook Wilder die door alle stress die het opnemen van het nieuwe album en de strijd die hij muzikaal voerde met Gore de druk op de band met de Violator tour en de strijd die daaruit vloeide als zo heftig ervoer en tijdens de opnamen van het album al besloten had de band te verlaten. Hoewel hij dat pas echt na de tour die op het album volgde echt zou doen.

Gezien alle strijd in de studio en problemen binnen de band (ze namen allemaal los van elkaar, vooral niet met elkaar, hun partijen op) blijft het ongelooflijk dat Songs of Faith and Devotion zo’n fantastische plaat is. Ook op dit album is, in navolging van Violator, weer elke song raak en mag het album wederom een ware Depeche Mode-klassieker genoemd worden. Dat Gore creatief op de toppen van zijn kunnen zat bewijzen tracks als In My Room en Walking In My Shoes optimaal. Maar ook songs als het gedreven I Feel You en het met een gospel vibe voorziene Condemnation (to name but a few) maken indruk. Dat met Will Malone als arrangeur gekozen voor One Carress ook een briljante move werd gemaakt mag ook heel duidelijk zijn. Waar hij eerder onder meer Unfinished Sympathy van Massice Attack naar de eeuwigheid had gearrangeerd maakt hij van One Carress een van de meest emotionele Depeche Mode-songs die door martin Gore gelijk je hart in wordt gezongen.

Gelijk bij release werd al duidelijk dat Songs of Faith and Devotion een klassieker zou worden. De singels werden wereldwijd grote hits en toen de tour werd aangekondigd en de zalen al snel uitverkochten werd duidelijk hoe groot de band gegroeid was: Met de 14 maanden lange tour waarbij ze 27 landen aandeden in 158 dagen trokken ze ruim 2 miljoen (!!) mensen.

Ook voor dit album was de bijdrage van Anton Corbijn als fotograaf en clipvisionair voor Depeche Mode wederom van groot belang. Hij regisseerde niet alleen I Feel You, Walking In My Shoes en een eerste versie van Condemnation maar werd tevens gevraagd mee te helpen aan het hoesontwerp van het album. Daarnaast vroeg de band hem het decor van de Devotional Tour te ontwikkelen, zijn eerste klus als stagedesigner. Hij bedacht en ontwikkelde een prachtig decor dat zoveel indruk maakte dat dit het begin was van een samenwerking die tot op heden voortduurt.

Hoe vreemd het ook mag klinken, het succes en het lange touren kwam de band duur te staan. Niet alleen Gahan’s verslaving aan heroïne maar ook Gore’s alcoholverslaving werden naarmate de tour volgde erger. Fletcher, die al enige tijd klachten van depressieve aard had, trok zich zelf een periode uit de tour terug. Zoals reeds eerder vermeld was Wilder al eerder van plan om de band te verlaten. Dat deed hij uiteindelijk aan het einde van de tour. Met alle problemen leek Depeche Mode op een keerpunt te komen te staan: problemen oplossen en doorgaan of er maar mee te stoppen. Het succes leek hen niet welgevallen.