×

Recensie

Electronic

07 juni 2017

Depeche Mode

Depeche Mode

Black Celebration

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: Mute

Black Celebration Depeche Mode Electronic 4 Depeche Mode – Black Celebration Written in Music https://writteninmusic.com

De opnamesessies van Black Celebration vinden plaats in Londen en in de Hansa Studio te Berlijn, de plek waar Depeche Mode in 1983 en 1984 ook aan Construction Time Again en Some Great Reward had gewerkt. De vele uren studiotijd in de voorgaande jaren, vaak samen met Mute-baas Daniel Miller en producer Gareth Jones, hebben sluipenderwijs de frisheid uit de relatie tussen band, producer en label gehaald. Daar komt nog bij dat vooral Alan Wilder steeds zelfverzekerder wordt in de studio en zich niet gemakkelijk meer bij de hand laat nemen. De opnamen, eind 1985 en begin 1986, verlopen dan ook beduidend minder soepel dan voorheen.

Black Celebration wordt na de release vooral in Engeland met de nodige reserves ontvangen, al zal het album snel aan waardering winnen en zich in de loop der tijd steeds vaker – vooral onder fans – mogen rekenen tot de meest gewaardeerde Depeche Mode-albums. Dave Gahan is als zanger absoluut gegroeid en hij geeft het album dan ook een meerwaarde. Opvallend zijn ook de vier songs die Martin Gore zingt. Nooit te beroerd zich kwetsbaar op te stellen zorgt hij vooral voor de breekbare momenten op de plaat.

Na een sluimerend begin komt openingstrack Black Celebration mooi op stoom. Het is opvallend hoe de band een uptempo song zo ingetogen, stemmig en elegant kan laten klinken. Het illustreert mooi de tweeslachtigheid van de tekst: ‘Let’s have a black celebration tonight / To celebrate the fact / That we’ve seen the back of another black day’.

Natuurlijk heeft Depeche Mode in de voorgaande jaren de oren te luisteren gelegd bij staalmeesters als Einstürzende Neubauten, Test Department en diverse andere elektronische acts uit Engeland en Duitsland. Dit is ook op Black Celebration hoorbaar, al klinkt de band daar nu net even volwassener, natuurlijker en zelfverzekerder in dan in voorgaande jaren. Moderne, eigentijdse songs als Fly On The Windscreen (in 1985 de b-kant van It’s Called A Heart) en Stripped (de eerste single in 1986) slaan de spijker op zijn kop en behoren tot de hoogtepunten van Black Celebration. Een juiste mix van industrieel, gothic en alternatieve pop. Vooral Stripped, overtuigend gezongen door Gahan, vol gratie en met een verlossende instrumentale break is een overtuigend visitekaartje. Dat de song over seks zou gaan blijkt een hardnekkig misverstand.

Martin Gore zingt het naakte en fragiele Sometimes, een song vol echo rondom de piano: ‘Only sometimes… You must be… as embarassing as me’. Zijn It Doesn’t Matter Two is een aardige, maar wat gedateerde, novelty-achtige electrotrack die niet had misstaan op een Yazoo-album een jaar of vier eerder. Met de latere single A Question Of Lust overtuigt Gore het meest. Melodramatisch? Zeker. Maar ook een onweerstaanbare ballad; een gouden combinatie van Gore’s zuivere, eerlijke zang, krachtige elektronica en fraaie toetsenlijnen.

Black Celebration levert gaandeweg wat aan kwaliteit in. De noeste electronic body-stamper A Question Of Time is lekker maar blijft vooral hangen door de teksten: ‘Well now you’re only fifteen / And you look good / I’ll take you under my wing / Somebody should’. Deze derde single van het album markeert wel het begin van de samenwerking met Anton Corbijn. Zijn clip voor A Question Of Time helpt Depeche Mode aan een nieuw en stijlvol imago.

Het vlotte Here Is The House is een verzorgd klinkende song van weinig gewicht maar valt toch wel erg aangenaam te noemen. World Full Of Nothing – de vierde track gezongen door Gore – is minimaler en schuchterder, terwijl het sfeervolle Dressed In Black vooral door de diverse zanglijnen interessant te noemen valt. Met afsluiter New Dress krijgt Black Celebration op de valreep nog een stevigere injectie maar de song, waarop de band een triviaal nieuwsfeit tegenover relevante wereldpolitiek zet, schiet compositorisch tekort.

Black Celebration vormt in 1986 een relevante en bij vlagen bijzonder overtuigende tussenplaat waarop Depeche Mode meer en meer een eigen geluid vindt en daarmee de eerste stappen zet tot onverwacht groot wereldwijd succes. De geslaagde Amerikaanse toer in juni en juli is wat dat betreft een eerste voorteken.



  1. Black Celebration
  2. Fly On The Windscreen
  3. A Question Of Lust
  4. Sometimes
  5. It Doesn't Matter Two
  6. A Question Of Time
  7. Stripped
  8. Here Is The House
  9. World Full Of Nothing
  10. Dressed In Black
  11. New Dress
  12. But Not Tonight

Meer uit deze special

  1. Depeche Mode – Exciter
  2. Depeche Mode – Delta Machine
  3. Depeche Mode – Spirit
  4. Depeche Mode – Speak and Spell
  5. Depeche Mode: Tienerbandje wordt synthpophitkanon
  6. Depeche Mode – A Broken Frame
  7. Depeche Mode: Van hitkanon tot zoekend trio
  8. Depeche Mode perfectioneert zichzelf in Ziggo Dome
  9. Depeche Mode – Construction Time Again
  10. Depeche Mode: Bouwen achter de muur
  11. Depeche Mode – Some Great Reward
  12. Depeche Mode: De grote beloning
  13. Depeche Mode – Black Celebration
  14. Depeche Mode: het succes geconsolideerd
  15. Depeche Mode: de massa’s bereikt
  16. Depeche Mode – Music For The Masses
  17. Depeche Mode – 101
  18. Depeche Mode – Violator
  19. Depeche Mode: de definitieve werelddoorbraak met Violator
  20. Depeche Mode – Songs Of Faith and Devotion
  21. Depeche Mode: De jaren van het geloof en de toewijding
  22. Depeche Mode: langs de afgrond
  23. Depeche Mode – Ultra
  24. Depeche Mode: een nieuw decennium, een nieuw geluid
  25. Depeche Mode: de cirkel weer rond
  26. Depeche Mode – Playing The Angel