Alajawal betekend vrij vertaald ‘The Traveler’. Het idee van de, nu in Amerika wonende, Soedanese zangeres Alsarah was om iemand te vinden die muzikaal met haar wilde meereizen. Meereizen langs verschillende muzikale stijlen, -streken en voornamelijk Soedanese invloeden. Ze besluit hiervoor contact op te nemen met de Franse producer Débruit. Het resultaat? Electronic en wereldmuziek slaan de handen ineen.

Door de ligging van Soedan valt er in de traditionele muziek vaak zowel invloeden van Afrika als Arabië terug te horen. De nadruk bij deze traditionele muziek ligt op percussie, tegendraadse gitaarakkoorden en ietwat klagerige zang. Deze kenmerken zijn ook duidelijk terug te horen op dit album. Daar doorheen mixt Débruit een zeer analoge stijl van elektronische muziek: gladde synthklanken, diepe bassen en een ouderwetse drumcomputer. Het soort electronic dat begin jaren 90 als modern werd gezien, maar nu vaak wordt bestempeld als retro. Opvallend genoeg klinkt juist de inbreng van Alsarah op dit plaatje zeer modern en fris, terwijl de electronic van Débruit dus meer een ouderwets gevoel mee geeft.

Een leuke combinatie, die niet altijd werkt. Op papier is het een onalledaagse mix, die voor spannende resultaten kan zorgen, mits de balans goed is en dat is niet altijd het geval. De electronic invloeden klinken vaak zwaarder door dan die van Alsarah. Dat zorgt voor een wat eenzijdig geheel, waardoor het nu meer een leuk electronic plaatje is geworden, met wereldmuziek die er een beetje langsheen gespeeld lijkt te worden, in plaats van een mooi evenwichtig huwelijk. Het Analoge geluid botst te veel en geeft de andere elementen geen ruimte.

Toch is Aljawal een album met een bijzonder geluid. Een mogelijk langdurige samenwerking, waar er beter naar balans wordt gezocht, kan wel eens tot een erg sterk resultaat leiden.