Een klein jaar geleden trad Joel Zimmerman, beter bekend als Deadmau5, op tijdens de Olympische Winterspelen in Vancouver. Het was een illustratie van de faam die Deadmau5 mag genieten. Doorgebroken in 2006 – mede dankzij Pete Tong – met de fraaie atmosferische clubtrack Faxing Berlin, was Deadmau5 door zijn releases en optredens in de jaren daarna een grote meneer geworden in de wereld van de dance. Zijn tracks scoorden overal en zijn live-show (geen gebruik van cd’s en met zijn hoofd in een grote muizenkop) bood meer dan men van de meeste dj’s gewend was. Dit leidde tot een vierde plaats in de DJ Mag Top 100 van 2010. In juni van dat jaar mocht Deadmau5 op Beatport drie awards meenemen, waaronder die voor ‘most influential, relevant and forwardthinking person in electronic music over the past 12 months’.

Met deze Beatport Award in het achterhoofd valt het album 4×4=12 wat tegen. De plaat is vrij voorspelbaar en blinkt zeker niet uit door vooruitdenken en vernieuwen. De meeste tracks kunnen met gemak de dansvloer onveilig maken en het album luistert (en danst) lekker weg zonder pauzes tussen de nummers. Het duurt alleen wel even voordat Deadmau5 echt met wat bijzonders komt: tijdens het eerste kwartier komen er voornamelijk voorspelbare climaxen, effecten en modulaties voorbij. Nergens slecht, nergens bijzonder verheffend.

Deadmau5 maakt enkele zijsprongen naar de dubstep en dat is welkom. One Trick Pony is lekker opefokt maar het is vooral Raise Your Weapon, een vocale track met piano die verrassend omschakelt naar zware dubstep, dat beklijft. Net als het vocale I Remember enkele jaren geleden ook opzien baarde, en de Britse hitlijsten bereikte.

4×4=12 kent met Some Chords een bona fide opener en met Animal Rights een catchy en prettig gestoord lichtpunt. Beide tracks waren echter al voor deze albumrelease verkrijgbaar. Gelukkig komen er nog wat positieve verrassingen voorbij: I Said (in een remix van Michael Woods), waar Booka Shade of Underworld zich niet voor zouden schamen en het ideeënrijke, soms dreigende, Cthulhu Sleeps. Ook het filmische Right This Second boeit. Hier gaat Deadmau5 bewust terug naar de beginjaren van de elektronische muziek. Everything Before sluit het album stijlvol, diep en krachtig af.

Een ruime voldoende voor Deadmau5, maar we hadden wel iets meer verwacht van iemand met zijn palmares. Misschien is Joel Zimmerman het afgelopen jaar toch iets te druk geweest met live-shows en rondreizen.