×

Recensie

Electronic

12 mei 2019

Deadbeat & Camara

Trinity Thirty

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Constellation

Trinity Thirty Deadbeat & Camara Electronic 2.5 Deadbeat & Camara – Trinity Thirty Written in Music https://writteninmusic.com

Beck poetst in het verleden met zijn Record Club klassiekers van Velvet Underground, Leonard Cohen en INXS grondig op. Fluct doopt met een Zuid Amerikaans accent op All the World Is Green de songs van Tom Waits tot een jazzy zomercarnaval om. Allemaal leuk, en soms ook nog serieus geslaagd. Nu eert elektro producer Scot Monteith samen met Fatima Camara hun Canadese Cowboy Junkies landgenoten met een benadering van de magische The Trinity Sessions. Margo Timmins heeft zo’n heerlijk lazy gevoelig stemgeluid, en het live gevoel wat deze charismatische meesterlijke plaat uitademt is lastig te evenaren. Want hoe verwoordt je de kilte van een statisch koud opnamegebouw met de warmte van deze zwoele persoonlijkheid? Voor dat eerste worden de elektronische klanken van Deadbeat ingezet. Camara offert zichzelf als vocalist op. Het aangename country sfeertje vervalt door de aanwezige beats.

Mining For Gold gaat positief van start. De aangename hemelse zangruis geeft het iets overstijgends mee. Feit is hierbij wel dat de vocalen soms op het randje zitten, maar er net nog wat vaker overheen duikelen. Hierbij is het prima om je kwetsbaar op te stellen, maar als gelijk al bij de openingstrack de valse noten domineren, dan maak je het jezelf behoorlijk lastig om je vervolgens te revengeren. Qua muzikale begeleiding is er echter niks mis mee. Misguided Angel krijgt een synthetisch souljasje aan, wat nonchalant te ruim aanvoelt. Ook nu is Camara een erg zwakke rammelende schakel. Pijnlijk zonde, dat ze op deze negatieve wijze de aandacht naar zich toe trekt. Met het aardedonkere Blue Moon Revisited (Song for Elvis) wanen we ons op het Graceland kerkhof, wenend naast de kenmerkende King Of Rock grafsteen. De vocalist maakt hier net zoveel indruk als het sentimentele gejammer van een oude vrijster.

De prachtige I Don’t Get It After Midnight (Medley) triphop wekt de nodige nieuwsgierigheid op. Schijnbaar heeft Scot Monteith bij dezelfde slechthorende gepensioneerde zanglerares als zijn muzikale partner les gehad. Wat is dit jammer, de sfeerbepalende omlijsting is namelijk zo treffend gevormd. Zelfs Cowboy Junkies spit met hun Hank Williams cover van I’m So Lonesome I Could Cry al erg diep in de heilige grond, maar voegt daar op een wonderbaarlijke manier een schoonheid aan toe. Deadbeat schept recht door de vergaande botten heen, en beseft niet dat ze hiermee bijna aan heiligschennis doen. Pas met To Love Is to Bury valt het aardig op zijn plek. De zangkwaliteiten zijn enigszins acceptabel en vervullen net voldoende diepgang, of het gehoor is er ondertussen aan gewend geraakt. Met medelijden luister ik naar de geniale kwaliteiten van Scot Monteith. Hij zet een goed bedoeld sprookjeslandschap neer; waar Camara zinloos met te grote zevenmijlslaarzen doorheen zwalkt.

Welke strafrechtelijke boete staat op het onrecht wat ze Dreaming My Dreams with You aandoen. Voor drama kan ik hier de enige ruime voldoende toekennen. Want wat is dit een theatraal wanproduct. De zang komt nergens goed uit de verf. Uit armoede schuiven ze Monteith weer naar voren om 200 More Miles als een verschrikte nachtkaars te laten doven. De Oosterse mysterieuze Working on a Building triestheid past prima in een aangename spaghettiwestern, met in de hoofdrol een ladderzat cowboystel. Bij Postcard Blues komt voor de zoveelste keer de gedachte op dat dit een prachtig geheel zou zijn als ze het instrumentaal houden. Dan klopt het gewoon, en hiermee voltooid Deadbeat elke soundtrackproducent sollicitatie met een goed resultaat. Hier zit zoveel meer in. Om in die filmwereld te blijven, Sweet Jane maakt zoveel indruk op de Natural Born Killers soundtrack. Bij deze uitvoering zweren Woody Harrelson en Juliette Lewis om hun leven als geheelonthouder te vervolgen. De kater dendert nog dagen in hun zieke geesten door. Ik kan niet echt een positieve switch aan het verhaal geven, ondanks dat hier de stemmen nog het meest evenwichtig klinken.



  1. Mining For Gold
  2. Misguided Angel
  3. Blue Moon Revisited (Song For Elvis)
  4. I Don't Get It After Midnight (Medley)
  5. I'm So Lonesome I Could Cry
  6. To Love Is To Bury
  7. Dreaming My Dreams With You
  8. 200 More Miles
  9. Working On A Building
  10. Postcard Blues
  11. Sweet Jane