De Erased Tapes stal blijft maar talent recruteren, zo blijkt uit Eternal Something – het debuut van Daniel Brandt. Zelden hoorden we een dermate overtuigend debuut, al laat hij daarmee zijn werk met het elektro-akoestische trio Brandt Brauer Frick achter zich.

Neem de acht minuten durende binnenkomer Chaparall Mesa. Die klinkt al van meet af aan zo ambitieus, met schijnbaar losse fragmenten ambient en elektronica die heerlijk wellustig tegen elkaar botsen. Gedurfd, gelaagd en vooral erg geslaagd. Wat een zet om direct de koe bij de horens te vatten en de luisteraar te overweldigen met een gaandeweg sluw opbouwende motherfucker van een drifterige, hypnotiserende drive. Je hoort hier hoe geweldig de combinatie van de sound authentieke instrumenten (drums, bas) met elektronica wel kan zijn. Halfweg krijgen we zelfs even een uitstapje naar weirde drum & bass.

Daarmee is meteen ook duidelijk dat Brandt komaf maakt met heersende conventies qua sound en structuur. De opzet en opbouw van het album werd mee bepaald door labeleigenaar Robert Raths, die een sterk bepalende invloed had. Dat maakt ook dat de tracks mooi in elkaar overvloeien, zodat je als luisteraar helemaal in een muzikale trip zit.

FSG pikt de draad op waar Brandt ‘m na Chaparall Mesa achterliet. Ook hier merk je de stompende beat op, met daarrond heerlijk prikkelende electronicageluiden rond geweven. Die leiden een meer ambient gericht motief in, waarna er trombonesounds opduiken. Die geven aan dat Brandt vooral het beste van twee werelden (akoestische en elektronische) met elkaar wil versmelten.

Weinig is echter overgebleven van het idee om een album met enkel cymbalen te maken. Eternal Something is enorm gevarieerd. Tijdens The White Of The Eye valt op een bedje van plagerige drumbeats een pianothema op. Daarmee werkt Brandt zich richting terrein waar ook Thom Yorke zich al eens ophoudt.

Misschien is het meest interessante nummer op Eternal Something wel Turn Over, een minimalistische track die zijn naam meer dan waarmaakt. Zo klinkt het tweedelige nummer eerst nog luchtig en kaal, maar de manier waarop hier meerdere thema’s in elkaar gevlochten worden is een erg clever en goed uitgevoerd idee.

Het duurt echter niet lang vooraleer de kolkende beats en dolgedraaide electronica elkaar weer vinden, zoals blijkt uit Kale Me die slechts de lange, maar uiterst spannende voorbode vormt van de heerlijke titeltrack Eternal Something. Brandt beseft ook dat hij soms net iets teveel uit hetzelfde vaatje van beats & electronics plukt en plaatst daar een wat experimenteler nummer als Casa Fiesta tegenover. Die klinkt wat meer laidback en teert vooral op prikkelende percussie. Afsluiter On The Move brengt een (gebroken?) piano in stelling evenals trombone en besluit zo een behoorlijk fascinerende muzikale trip.

Eternal Something is een geweldig album, een mooi aan elkaar gelast geheel. Alleen zou je kunnen opmerken dat de klemtoon haast uitsluitend ligt op de experimentele ambient en electronica van Frick en veel minder op de emotionele impact. De muziek is een prikkelende klankband die slaagt in zijn ambitie, maar soms iets teveel vergeet dat er veel méér is dan de postmoderne mechaniek van beats en electronica.