Classixx is het uit Los Angeles afkomstige electronic duo bestaande uit Tyler Blake en Michael David.  Debuut Hanging Gardens stond vol zwoele, euforische deephouse, dance, disco, funk en soms popinvloeden veroorzaakt door de vele gastartiesten: kortom, het spul waarmee je een club of zelfs een complete festivalweide aan het dansen krijgt in de hete zomerzon.

Opvolger Faraway Reach is het logische vervolg, maar klinkt bij vlagen donkerder en ook zijn de popinvloeden toegenomen. Het rijtje gastartiesten is wederom indrukwekkend, bestaande uit: De Lux, Passion Pit, Alex Frankel, How to Dress Well, Isles, T-Pain, Nonku, Harriet Brown en Panama. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, de meeste artiesten drukken niet hun stempel op de muziek. Op veel tracks zijn gastvocalen zo anoniem door de muziek verweven, dit alles om maar niet af te leiden van de producties op het album. Aan de ene kant is dat wel mooi, want door de ondersteunende rol van de vocalen komt de focus inderdaad op de muziek te liggen. Muziek vol met lome baslijnen, harde beats, pianoaccenten en funky synthlijnen. Dit alles klinkt erg 90’s house en doet bevestigen dat het duo zich niet voor niets Classixx heeft genoemd. Aan de andere kant, waarom zou je zoveel gastartiesten uitnodigen als je hun degradeert tot een bijrol? in de lyrics worden zo nu en dan ook nog serieuze thema’s als depressie en afzondering behandelt, maar ook dat lijkt er niet toe te doen: hoe somber en serieus ook, dit is en blijft een luchtige zomerplaat in hart en nieren!

Dat is niet erg, want iedereen moet één of meerdere zomerplaten in zijn kast hebben;  albums waar je naar grijpt als zelfs de vogels geen zin hebben om te vliegen en je niet veel anders kunt doen dan op het terras zitten en je drankje drinken. Het moge duidelijk zijn, Faraway Reach is zo’n album en is in deze categorie een erg sterke vertegenwoordiger. Maar net toen het album bijna klaar was  ging de zon achter een dikke, zwarte wolk. Nu kan het album de kast weer in, tot de zon straks weer schijnt.