De belangstelling voor muziek uit het pre-internettijdperk, met name die van de jaren tachtig, houdt hardnekkig stand. Voor bands die tussen eind jaren zeventig en begin jaren negentig actief waren, is een reünie zeker het overwegen waard. Dankzij internet en het steeds ouder wordende concert- en festivalpubliek kun je als oudere muzikant vrij gemakkelijk fans van vroeger bereiken en er en passant nog een stoot nieuwe bijschrijven. Wie wil er rond zijn vijftigste niet nog een paar leuke en creatieve jaren beleven met nieuwe muziek, interviews en optredens?

Blancmange scoorde tussen 1982 en 1985 zeven Top 40-hits in Engeland. Het duo maakte toegankelijke synthpop met behoud van diepgang en een eigen gezicht, net als bijvoorbeeld Yazoo, OMD, Human League en Soft Cell. In Nederland wilde het niet echt vlotten: de romantische ballad Waves bereikte in 1983 de tipparade, het stevige, poppy Don’t Tell Me was een jaar later de enige hitnotering voor Blancmange en de wave-klassieker Blind Vision bleef een clubfavoriet zonder veel airplay. Het valt dan ook te bezien of de recente terugkeer van Blancmange in Nederland stof zal doen opwaaien.

Hoewel Stephen Luscombe en Neil Arthur al plannen hadden voor een reünie, zal het reclamefilmpje voor de vitaminetabletten van Berocca uit 2008 de zaken wel bespoedigd hebben. Hier hoorden wij een van de beste songs van Blancmange voorbijkomen: het uit 1982 stammende Living On The Ceiling. Het nummer bracht Blancmange weer in de belangstelling en zal er zeker voor zorgen dat deze nieuwe cd Blanc Burn meer luisterende oren zal opleveren dan anders het geval zou zijn geweest.

Verwarrend

Blancmange anno 2011 roept wat verwarring op. Enerzijds klinkt de elektronica van band vrij belegen en gemakkelijk, anderzijds weet Blancmange – mede dankzij de teksten – de aandacht te trekken. De celebrity-cultuur komt langs in Starfucker, dat muzikaal als een milde vorm van electronic body music valt te bestempelen. Ultraviolent verhaalt van verval en sociale degeneratie.

Blanc Burn is qua thematiek vrij donker. Net als vroeger is het cartooneske, kleurrijke artwork misleidend. The Western gaat over angst, angst voor het leven, angst voor de dood. Het is ondertussen wel een klassieke Blancmange-track: dansbaar en toegankelijk maar toch eigenzinnig. Het nummer is bovendien – in de beste Blancmange-traditie – voorzien van wat snufjes percussie en een subtiel, oosters aandoend motiefje. Kan zo aan het rijtje eerdergenoemde singles worden toegevoegd. Radio Therapy is vervolgens een stuk kalmer en lijkt losjes gebaseerd op OMD en Kraftwerk. Prima.

Helaas passeren een aantal fletse nummers de revue, nummers die lekker wegluisteren maar nergens bijten. Daarmee vergeleken zijn de wat bevreemdende stijlbreuken Don’t Forget Your Teeth en By The Bus Stop @ Woolies eigenlijk nog interessant te noemen. Eerstgenoemde is een soort spoken word over een ondergrond van elektroreggae. Laatstgenoemde, refererend aan de getroubleerde winkelketen Woolworth’s, ademt volkse, Britse eenvoud: ‘…I don’t know what to say / But you can have all me fags / And me sisters got some records you can borrow as well’.

Blanc Burn valt geen bijzonder sterk album te noemen. Als kapstok om de komende concerten in Groot-Brittannië aan op te hangen volstaat het echter wel. Bovendien kunnen Luscombe en Arthur er ook een paar leuke nummers vanaf trekken voor hun liveshows, zodat deze niet alleen draaien om de muziek van begin jaren tachtig.