×

Recensie

Electronic

10 augustus 2019

Blanck Mass

Animated Violence Mild

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Sacred Bones

Animated Violence Mild Blanck Mass Electronic 4 Blanck Mass – Animated Violence Mild Written in Music https://writteninmusic.com

Onvrede is voor veel kunstenaars een creatieve voedingsbron. De oproepende frustraties die deze worden in een doelgericht proces omgezet. Zo vormt dit ook de katalysator voor het heftige nieuwe Benjamin John Power project. Voordat hij in 2001 Blanck Mass opstart maakt hij als Fuck Buttons al een aantal geweldige platen. De wereld maakt een jaar later tijdens de Olympische Spelen in Londen de track Sundowner kennis met hem, waar The London Symphony Orchestra deze bijna onherkenbaar in de openingsceremonie verwerkt. Speciaal voor Record Store Day gooit hij Violence van Editors in de mix, invloeden die ook op het vierde Blanck Mass album Animated Violence Mild terug te horen zijn.

Na een rommelig Intro overweldigd Benjamin John Power met zware industriële aanslagen die ergens vanuit de progrock basis in demonische black metal achtige zang overgaan. Dead Drop overrompelt en werpt alle gefrustreerde energie er uit. Teleurgesteld in het persoonlijke leven en de alles verslindende consumptiemaatschappij spuugt Blanck Mass direct al zijn boosheid over ons heen. Totaal verdoofd vervolgt hij zijn lijdensweg in het stuiterende en stukken toegankelijkere House vs. House. Als de lichtere dance invloeden passeren barst de duisternis open. Door het universele karakter komt hij direct tot de kern van zijn boodschap. Een track die als een alles bereikend massaproduct is opgesteld. Het vermogen om een breder publiek te bereiken, iets waar de producer juist zo argwanend en met afschuw zijn onmin over uit. Hoe tegenstrijdig is dit als je beseft dat hij zijn naam aan de grootste sportgebeurtenis van de wereld heeft geëtiketteerd. Het euforische karakter memoreert aan de hoogtijdagen van populaire dance acts die in de jaren negentig de festivalgronden domineerden.

Met de Eurohouse van Hush Money bevinden we ons op het vlak van foute Duitse jaren tachtig kitsch. Perfect thematisch aansluitend passend in het beeld van zure regen, haarlak en fluoriderende producten die het milieu aantasten. In die lijn dendert Love Is a Parasite door, al is het juist door de ingehouden passages dynamischer. Op het moment dat de eenzijdigheid op de loer ligt kondigt halverwege de dreampop zich aan. In het slotakkoord is daar gelukkig weer dat verziekende duiveltje welke vocaal de nodige dreigende zinnen uitbraakt. Met het theatrale Creature / West Fuqua blijven de invloeden van de doemrock aanwezig. Verzachtende harpklanken geven het een aangenaam futuristisch sfeertje mee, waardoor er plotseling ruimte voor een meer new age benadering vrijkomt.

De meer experimentele tapeloops van No Dice zetten het Blanck Mass project in de industriële hoek, al is het net wat luchtiger van toon. Met de heftige Wings of Hate finale sluit het als een militante Electric Body Music track af. De grimmigheid benadrukt nog eenmaal de gedachte achter Animated Violence Mild. Een postmodernistische filosofie die zich als een aanklacht tegen de onrechtvaardige machtspositie van de megaconcerns richt. De vergiftigende appel op de hoes staat centraal voor al dat mooie wat de natuur bied, en de mensheid die deze vernietigd.



  1. Intro
  2. Death Drop
  3. House Vs. House
  4. Hush Money
  5. Love Is A Parasite
  6. Creature / West Fuqua
  7. No Dice
  8. Wings Of Hate