Bernard and Edith, het klinkt als een tweeling uit een oud Engels kinderboek. Kennelijk wilden Nick Delap en Greta Carroll met hun artiestennamen wat verwarring stichten. Op Jem horen we geen folklore of evergreens. Het uit Manchester afkomstige duo vult het begrip electropop namelijk op geheel eigen wijze in. Dat de namen van het tweetal op de hoes in het Arabisch staan geschreven draagt verder bij aan het wat ongrijpbare karakter van deze release.

Al vanaf de plechtstatige opener Wurds is het duidelijk: dit is bepaald geen bubblegum. Het tweetal combineert de indringende en soms bezwerende zang van Carroll met ijle, verheffende dan weer meer confronterende, stevigere elektronica. Af en toe lijken Bernard and Edith met hun sfeerrijke, licht experimentele songs grootheden als Portishead, Souxsie, The XX, This Mortal Coil en Cocteau Twins aan te tikken maar het sterk elektronische en ambienteske karakter van de muziek houdt het duo toch stevig in hun eigen domein.

Hoogtepunten worden onder meer gevormd door het eerder genoemde Wurds, de kristalheldere titeltrack met zijn ijle synths en subtiele percussie, het instrumentale China – dat beelden van regenachtige berghellingen en klamme grotten oproept – en de wat onheilspellende pop van Rosemary en Underwater. Hiertegenover staan nummers als Heartache en Girls Night Out die minder verfrissend en verrassend overkomen.

Bernard and Edith hebben hun definitieve vorm nog niet helemaal gevonden en lijken soms binnen de songs nog diverse richtingen te willen aanhouden. Jem biedt echter voldoende prikkelende aanknopingspunten om deze zoveelste interessante band uit Manchester in de gaten te blijven houden.