Ben Liebrand zal voor veel mensen, die de 80’s in volle aanwezigheid hebben meegemaakt, onderdeel uitmaken van hun legacy. Want Liebrand was in die tijd redelijk dominant aanwezig met zijn nachtelijke mixprogramma’s, minimixen, remixen en natuurlijk de jaarlijkse grandmixen. Vooral zijn op een debiele tijd uitgezonden (vrijdagnacht tussen 02.00 – 03.00 uur) en nooit op een C-90 cassette passende programma In The Mix is na ruim 30 jaar nog steeds historisch toonaangevend op het gebied van stoere en creatieve overgangen van de veelal onbekende import extended versies en was het programma voor veel DJ’s in spé dé aanleiding om zich ook te bekwamen in het mixen dan wel het knippen en plakken, want zelfmixende software was er toen niet. Het was allemaal ambachtelijkheid troef in de wereld van de megamix.

Liebrand werd steeds handiger met al dat gemix en oogstte hij met zijn gestaag professioneler en beter klinkende remixen meer en meer succes. Het werd een groeiende trend om vooral popnummers geschikt te maken voor de dansvloer en dat vereiste ook steeds meer muzikale skills van de remixers. Want de extended versie werd steeds meer een eigen interpretatie door speciaal daarvoor ingehuurde remixers, die op hun sound werden geselecteerd. En dan wordt de stap om zelf aan de slag te gaan met eigen composities steeds kleiner.

Die doorontwikkeling resulteerde in het debuutalbum Styles, dat in 1990 verscheen en in 2003 in een expanded versie opnieuw werd uitgebracht met naast de originele tracklisting een extra CD met remixen. Ondanks dat er aardige dingen op Styles gebeurden, nam de bekendheid van de muzikant Liebrand met dat album niet écht fors toe en bleef hij toch vooral de man van de grand- en minimixen. Eigen muziek uitbrengen had dan ook niet echt de hoogste prioriteit. Dat zal wellicht ook wel de niet onaanzienlijke doorlooptijd van 23 jaar verklaren die tussen Styles en Iconic Groove ligt.

Het concept op het nieuwe album is in elk geval nagenoeg ongewijzigd gebleven: een mix van vocale en instrumentale nummers, die worden ingezongen door een select gezelschap. Iconic Groove is dan ook meer een project dan een solo-album van Liebrand en is als een puzzel opgebouwd.

De werkwijze op Iconic Groove, maar ook de muzikale benadering en invloeden zijn vergelijkbaar met de manier waarop de albums en producties van iemand als Joey Negro tot stand komen: iemand coördineert de boel, bepaalt de taakverdeling en zet de grote lijnen uit.

Dat Liebrand zijn invloeden uit de disco en funk haalt (nog een overeenkomst met Joey Negro) is natuurlijk niet heel erg verrassend: het was de muziek, die voor een groot de basis vormden voor zijn In The Mix programma’s en is het de muziek waar hij mee is opgegroeid. Op Iconic Groove zijn dan ook een aantal nummers te vinden, die zonder de disco en funk én geen bestaansrecht zouden hebben én wellicht niet eens bestaan zouden hebben.

Het zijn dan ook deze composities die het beste te verteren zijn, want Iconic Groove heeft meerdere gezichten. Liebrand stond ook bekend om zijn remixen op te pimpen met allerlei spacegeluiden en kan hij het ook nu weer niet laten om dat te verwerken in een aantal bombastische en vooral gedateerd aandoende composities die ervoor zorgen dat Iconic Groove niet dát album is wat het had kunnen zijn als deze fratsen achterwege waren gebleven. Nummers als het maar liefst 15 minuten durende To The Venue en Into The Light bevatten een akelig soort Eurodisco, terwijl Love en Can You Hear Me een nare mix is van Hi-NRG en EDM. Ook aan Gino Soccio’s Dancer en K.I.D.’s Don’t Stop valt maar weinig plezier te beleven: de originele versies zijn nog gewoon dé definitieve versies en kunnen covers hooguit gezien worden als een eerbetoon aan de originators. En meer ook niet. Uit de playlist halen dus.

Maar tegenover de kitsch staan ook classy nummers als Weekend en We Are The Night, waar 80’s icoon James ‘D-Train’ Williams authentieke vocalen verzorgt. Maar ook Boogie, VIP Pass en Sunrise zijn massieve tracks en gemaakt in een stijl die Liebrand beheerst én van deze tijd is. Iconic Groove had hier meer van moeten hebben.

Iconic Groove is een behoorlijk werkstuk geworden, waar Liebrand veel tijd en zorg aan besteed heeft. Pré’s zijn de zorvuldig vormgegeven produktie, de precisie waarmee gemusiceerd wordt, de subtiele verwerking van de 70’s en 80’s funk en disco in het als beste deel te beluisteren album. Wanneer Liebrand’s pogingen om een update versie van 80’s spacey euro Hi-NRG voorbij komen is de enige handeling die soelaas biedt de ‘>>’-toets of –button in te drukken en deze nummers maar te laten voor wat ze zijn. Iconic Groove had dan best op één schijfje kunnen passen. En waren we ook die lelijke dikke CD-doos bespaard gebleven.