Over muzikale grenzen op zoeken gesproken. Mexicaanse meesterdrummer Antonio Sanchez schuwt op zijn nieuwe album Bad Hombre het experiment niet en komt met een krankzinnig gelaagd en uitdagend meesterstuk op de proppen.

Mooi fenomeen die Antonio Sanchez. De Mexicaanse drummer die heel verrassend na een wereldwijde tour met Danilo Perez door Pat Metheny werd gespot en voor diens Pat Metheny Group werd gevraagd nadat Paul Wertico de band in 2001 had verlaten. Sanchez bleek met zijn ritmische inslag vol Latin invloeden de band een flinke, erg fijne, impuls te geven. Met de albums Speaking of Now (2002) en The Way Up (2005) maakte de band twee van hun beste albums en Sanchez bleek een onmiskenbare schakel in het bandgeluid. Metheny werk sindsdien vrijwel altijd met Sanchez samen, of het nu over zijn uitstap met Christan McBride is voor het ijzersterke Day Trip of voor zijn Unity band was. Metheny weet wat kwaliteit is.

Voor zijn eigen werk werd Sanchez getekend door Cam Jazz en hij bracht daar in 2007 met het ijzersterke Migration zijn debuut als soloartiest uit. Met gasten als Metheny, Perez, Chick Corea, Chris Potter, David Sanches en Scott Colley had het album een ware topbezetting en het bleek een prachtstart van een eigen muzikale carrière. Met Live in New York (2010) en New Life (2013) volgden mooie albums met wederom sterrenbezettingen.

De verrassende doorbraak volgde vervolgens met zijn soundtrack voor de film Birdman, waarin hij ook nog eens prominent als de drummer op straat te zien was in rare interludes in het verhaal van de film verwerkt. Niet vreemd dat juist Sanchez gevraagd werd trouwens. Regisseur Alejandro G. Iñárritu is net als Sanchez Mexicaans en was al jaren groot fan. De soundtrack deelt het fabuleuze percussiewerk van Sanchez met klassieke stukken en is een van de meest interessante soundtrack van de afgelopen decennia te noemen. Met Three Times Three (2014), met alweer een sterren bezetting met onder meer Brad Mehldau, Joe Lovano en John Scofield, en The Meridian Suite (2014), een project met zijn band Migration zette hij succesvol zijn carrière voort.

Met de ervaring van Birdman en de mogelijkheid om alles op eigen kracht te doen is het nieuwe album Bad Hombre nu een nieuw en ambitieus werkstuk geworden. Sanchez bespeeld alle instrumenten zelf, naast drums ook keyboards en electronics, en hij heeft nog meer de kans om muzikaal verder te gaan dan ooit. Het levert een album op dat barst van de ideeën en de meest intrigerende collectie composities is die hij tot heden opnam. De constante zoektocht naar nieuwe muziek brengt ook hem naar een indringend spanningsveld dat de grenzen tussen electronic en jazz beslecht.

Bad Hombre, beginnend met flarden muziek vanuit zijn jeugd in Mexico stad, ontvouwt zich als een intrigerende muzikale zoektocht waarin percussie in al haar facetten, dus puur en akoestisch en alles wat er uit de computer en drummachines te halen valt, de basis is en waar met soundscapes en toetsenpartijen de klankkleur wordt verrijkt. Dat weer loom/traag dan weer recht voluit met krachtig en overweldigend drumwerk.

Bad Hombre is een album rijk aan experiment en daardoor vast niet voor iedereen weggelegd. Het is ook echt meer een album dat in de electronic hoek de liefhebbers zal vinden, omdat het juist de electronic een fijne jazzflavour geeft (een track als Nine Lives is daarin classic). Voor de open geesten binnen de jazz is Bad Hombre juist een album dat uitstekend aangeeft waar de jazz de komende jaren naartoe kan gaan. Waarom jazz zo’n prachtige kweekvijver van nieuwe muziek is.

Bad Hombre is een uitdagend manifest. Sanchez schuwt geen experiment en het levert een album op dat schuurt en uitdaagt. Noem het jazz, noem het electronic, noem het gewoonweg geweldige muziek. Allemaal goed. Bad Hombre is een album van een briljante muzikant in een super creatieve periode die op het punt is beland waar hij precies datgene doet dat hij wil. Prachtig dat wij daar van mee mogen genieten.