Michaela Dippel oftewel Ada heeft er maar liefst zeven jaar over gedaan om een nieuw album uit te brengen. In 2004 kwam haar debuut Blondie uit en in 2009 bracht ze een mixtape uit met aanpassingen van haar oude singles. Met haar nieuwste plaat Meine Zarten Pfoten, slaat ze een andere weg in: van minimal techno naar soft pop/Electro met een vleugje folk.

Ada is niet echt een bekende naam in de Electro wereld. Op zich ook niet verwonderlijk want haar muziek is nou niet bepaald een culinair hoogstandje. Eerlijk gezegd is het ronduit saai. Veel nummers zijn instrumentaal, iets wat niet per se vervelend of saai hoeft te zijn, maar het klinkt allemaal erg eentonig. Wanneer er wel zang opgenomen is verrijkt dat de nummers vaak niet vanwege dat het klinkt als gemompel of omdat het voornamelijk herhaling is van constant dezelfde woorden. Ook het gebruik van een mix tussen elektronische geluiden en instrumenten als de akoestische gitaar, blokfluit, orgel en zelfs een samba, draagt niet echt bij aan originaliteit. Het is veel van hetzelfde, er zitten geen verrassingselementen in en het spreekt helaas niet tot de verbeelding.

Toch moet gezegd worden dat een aantal songs best aardig klinken. Zo heeft Faith, het eerste nummer, een prettige ambiance en voegt de zang zowaar wel iets toe. Likely valt op door het ritmische geluid van de samba, gitaar en trommel. Het krijgt een beetje een buitenlands tintje, alsof je je in een warm land bevindt. 2 Likely, het vervolg van Likely, gaat nog even door met de woorden Happy Or Sad en stopt daarna plotseling om vervolgens na ongeveer dertig seconden stilte over te gaan in een ander nummer met een gitaar, synthesizer en drums. Het is een poppy nummer dat zowaar vrolijk klinkt en blijft hangen. Ada is prima muziek als je even lekker wilt loungen of wegdromen, maar meer dan dat moet je er ook niet van verwachten.