×

Concert

04 januari 2019

Steiger boeiend en zonder compromis in Bimhuis

Geschreven door: Edwin Hofman

Steiger bracht in 2018 het uitstekende album Give Space uit, een album dat het tot de jaarlijst van Written in Music schopte. Het was dan ook fijn om te vernemen dat het trio uit Gent aan mocht treden op het Nieuwjaarsconcert van het Bimhuis, samen met het Amsterdamse Son Swagga.

Give Space bleek een gedurfd album, een plaat waarop Steiger de relatie tussen muziek en ruimte verder wilde verkennen en met die gedachte de nieuwe muziek buiten de reguliere studiosetting, op zeven verschillende plekken, binnen en buiten, opnam. Vanavond kunnen we die plekken zelf ook ervaren middels de grootschalige projecties. Het draagt zeker bij aan de atmosfeer. Steiger is een trio dat weinig tot geen concessies doet, soms aardig wat van de luisteraar vraagt (maar dan ook levert) dus deze beelden geven het concert een mooie extra dimensie waarmee het idee achter het album beter naar voren komt.

steiger-bimhuis

Albumopener And There They Stood is live nog intenser, door Simon Ramans intense bekkenwerk en de spookachtige, minimale piano van Gilles Vandecaveye-Pinoy in de eerste minuten. De entree van de snaredrum is als een blikseminslag. De spelvreugde is zichtbaar aanwezig bij het dwarse, stuiterende Captain Hooker, een track die destijds op een boot werd opgenomen en die vanavond vanachter de piano nog wat verder in het extreme wordt geduwd.

De samenspraak tussen bassist Kobe Boon en Raman, met op de achtergrond beelden van een lege, boogvormige kerk waar witte animaties steeds prominenter worden, is een ervaring op zich. De bijna klassieke pianopracht die Vandecaveye-Pinoy hier overheen legt vervolmaakt deze vervlechting van beeld en geluid. En dat geldt ook voor de natuurgeluiden die Steiger produceert op Cripplewood, onder meer door het beroeren van de pianosnaren en de inzet van handpercussie. Je waant je in het bos. De ijle keyboardklanken zweven binnen als een betoverende bosnimf.

Steiger is, zoals duidelijk zal zijn, een uitdagend trio. Henri’s Entropic Blimp Flight bouwt tergend langzaam op en mondt uit in noise en vrije geluiden om vervolgens weer te eindigen in de fragmentarische wisselwerking van het begin. Met de finale, The Lady, The Llama and the Dog, houdt Steiger het meer rechttoe rechtaan. Maar dat is relatief natuurlijk: met een ketting op de pianosnaren creëert Vandecaveye-Pinoy een ijzersterke cadans over een ritmebasis die heftiger en heftiger wordt. Wellicht is de albumversie van dit ‘monster’ net even mooier maar het is vanavond in ieder geval een overdonderende finale van een uitdagend maar ook vaak uitermate boeiend concert dat nog eens laat horen dat Steiger een belangwekkend trio genoemd mag worden.

Foto’s: Anne-Isabelle Cador