Dezer dagen: Amsterdam Guitar Heaven (zie Written in Music). Heaven? Guitar heaven!? Deze hemel is een hemel die passeert, ignoreert, echauffeert. Een hemel, verschaald en afgezaagd. Bijna alles wat de afge- lopen jaren aan ontwikkelingen op het gebied van elektrisch gebeurd is, uit zicht en gehoor. En de uitstraling van het geheel is nondeskript! Tja, om voor deze hemel in aanmerking te komen, moet je wat ouder zijn. Een allegaartje dat festival heet! Omdat? God mag het weten. Heet? Nee, niet heet. Heet is het in de hel waar het onder auspiciën van gevallen engel Lucifer rommelt, bliksemt, dondert en sist. Aan het werk daar zijn Eivind Aarset, Rez Abbasi, Aram Bajakian, Raymond Boni, Jakob Bro, Niels Brouwer, Marco Cappelli, Nels Cline, Gilles Cornado, Marc Ducret, Reine Fiske, Ivar Grydeland, Mary Halvorson – om maar een paar te noemen met improvisatorische vermogens. Bekende en minder bekende namen van opkomend elektrisch snaarvermogen. Beschikbaar uit helse contreien op dit hemels moment genoeg maar blijkbaar geen animo! Of geen weet. Jammer, dan maar geen Stian Westerhus, dé elektrische gitarist van dit moment dus!

En ook geen Nels Cline of Keiji Haino, geen Enver Ismailov en geen David Torn. Jeff Parker? Nee! Hasse Poulsen? Nee! Het fabuleuze Weekend Guitar Trio? Wat is dat? Om het maar niet te hebben over Terje Rypdal en dergelijke. To hell! Marco Cappelli en Marc Ribot kunnen staan en gaan waar ze willen maar in deze hemel zit niemand op ze te wachten. Brandon Ross, ach! Elliott Sharp goodness me! Steve Cardenas, Henry Kaiser, Raoul Björkenheim, Noel Akchoté, Kalle Kalima, Jaak Soää ? Niks geen helse toestanden, liever ons écht, hemels alternatief!

Instrument-festivals hebben meer haken dan ogen. Instrumenten zijn er voor de muziek. Functioneel. Maar bij dit evenement zijn andere overwegingen in het spel. Welke? Als we het maar zagen of wisten!

Het enige echte helse onderdeel – bij wijze van hoge uitzondering: Ben Frosts werk voor zes gitaren met Raphael Vanoli, Seth Josel, Bram Stadhouders, Patricio Wang, Jeroen Kimman en Daniel Rejmer!

Postscriptum: schrijver dezes heeft genoten van Philip Catherine. Ge-wel-dig! Wat een frasering nog steeds! Wat een muzikaliteit, wat een swing, wat een klank! Hij speelde op zijn zeventigste in en voor de zevende hemel! Er mochten geen foto’s genomen worden. Slechts met je oren!