×

Recensie

Eigentijds

20 oktober 2014

Saskia Lankhoorn – Kate Moore

Dances and Canons

Geschreven door: Henning Bolte

Dances and Canons Kate Moore Eigentijds 4.5 Saskia Lankhoorn – Kate Moore – Dances and Canons Written in Music https://writteninmusic.com

Het was een speciale nachtelijke ervaring het luisteren naar Dances and Canons van de Australisch-Nederlandse componiste Kate Moore in de uitvoering door pianiste Saskia Lankhoorn. Het eerste van de acht stukken twinkelde vriendelijk in de manenschijn, het tweede stuk begon te hovercraften – een merkwaardige verbinding van Satie en gamelan muziek. Maar niet alleen: het versprong naar een strengere modus op het eind. En toen kwam net als een vliegende schotel het stuk The Body Is An Ear binnen zweven en langs zoemen. Maar het bleef niet bij zo’n verrassend mooi effect. Ik begon al op te veren. Hoorde je daarvoor nog duidelijk het aanslaan van de toetsen, begon het hier alles meer en meer te verglijden en met schitterend zoemende boventonen klanklagen te vormen. Alle puur akoestisch voortgebracht. Maar het bleef nooit voor lang hangen want het bleek te verschuiven naar steeds andere zones, fading in en out, maar ook stil te vallen en weg te sijpelen. Vervolgens kwam er iets dat iets van Mompou had maar toch gaandeweg ook begon de buitelen, een klokken effect voortbracht, een vorm die met verschuivingen werkte waarbij toonreeksen vooruit snelden en andere naijlden. En: gek genoeg klonk eronder een stevige soul song. Soul met klokken en een tollend, gyroscopisch effect. Ja, dat was wel iets, om op te dansen, een Babooshka-update die dan ineens helaas (!) afgelopen was.

Zomer, het volgende stuk riep iets van Debussy’s Jardin sous la pluie op – alleen dan in mooi vertraagde modus. Het begon steeds meer te boeien. Dit was geen minimalisme zoals we die kennen. Daarvoor schoven te veel lagen over elkaar en door elkaar heen en deden zich te veel transities voor zoals die ook in goede vrij geïmproviseerde muziek voorkomen. Heel uitgekiend binnen een sterke vormbewustheid. Maat steeds in een goede, mooie flow. En toen, bij het zevende stuk kwam er een enorme ruk, was ik helemaal over, verkocht. Hier gebeurde precies het magische wat je in een concert van de Australische improvisatiegroep The Necks na 30 en meer minuten ervaart. Een sound wave die over je heen komt, je omsluit en voort daagt. Negen minuten lang op klanken door de ruimte glijden. Grootse vlaktes, grote ruimtes voor de ziel om te bewegen. En dan een slimme zet op het eind: het beginstuk Spin Bird keert terug, de cirkel sluit zich maar het klinkt en voelt toch anders nu. Het spelen eindigt, de klanken en het ‘mechanisme’, de beweging die ze voortbrengen, niet. Stil na deze kosmische ervaring, naluisteren. Ook de eigen gedachten en gevoelens door en uit laten klinken. De bewogen en indrukwekkende uitvoering – hier in handen van Saskia Lankhoorn – vergde losheid en precisie, concentratie op een hoger niveau, in alle richtingen. Maar dat is een volgend boeiend hoofdstuk.



  1. Spin Bird
  2. Stories For Ocean Shells
  3. The Body Is An Ear
  4. Canon
  5. Zomer
  6. Joy
  7. Sensitive Spot
  8. Spin Bird