Met het hoge kenmerkende falset stemgeluid van Antony Hegarty zet de transgender Antony and the Johnsons op de kaart. Wat men vaak vergeet is dat deze veel besproken persoonlijkheid uiteraard niet alleen verantwoordelijk is voor de omlijstende sferische sound. Hij wordt door hoog gewaardeerde muzikanten bijgestaan welke de eigenzinnige muzikale visies en gedachtegang op een aangename manier vorm geven. In de begeleidingsband van het met gastartiesten groot opgezette I am a Bird Now is Julia Kent een van de smaakmakende drijvende krachten. Deze uit Vancouver afkomstige cellist maakt al eerder naam in de gothic band Rasputina. Als een van de kernleden van het vervolgens steeds van samenstelling wisselende cello ensemble laten ze met het duistere Thanks For The Ether veel indruk achter. Dat dit mijlenver van haar negende plaat verwijdert staat is niet eens zo verrassend te noemen. Verder is deze veelvreter tevens in de filmwereld actief en componeert ze de soundtracks voor The Boxing Girls of Kabul, A Short History of Decay, Birthplace en Oasis. Vooral deze invloeden hoor je op het pas verschenen Temporal terug. Totaal onafhankelijk van anderen levert ze een indrukwekkend geheel af, waarmee ze zich als neoklassieke muzikant prima staande houdt.

Het sterk uitgebouwde The Last Hour is een fraai filmisch instrumentaal epos. Vanuit een mistig schemergebied neemt Julia Kent je op haar muzikale reis mee. De rust vormt de basis van dit dreigende drone landschap. Deze liefkozing van het instrument vertaalt zich in tederheid en buitengewone hardere passages. Het verleden van Rasputina heeft haar getekende sporen nagelaten. Door meer te minimaliseren komt het net een stuk doeltreffender over. Waar artiesten er vaak voor kiezen om met zo’n zwaarder stuk af te sluiten plaatst Julia Kent deze frontaal vooraan op haar album. Met die gewaagde, gevaarlijke zet splitst ze gelijk al het kamp der luisteraars. Of je raakt nieuwsgierig naar haar spraakmakende vakkundigheid, of je haakt halverwege de track al af.

Zo grootst presenteert ze zichzelf vervolgens niet meer. Het dromerige Imbalance heeft een mooie ritmische ondersteuning, welke zich als een pulserende hartspier gedreven en grimmig in een nog donkerdere schuilwereld manifesteert. Kwaadaardig als verontrustende openbarende donderwolken leidt het tot een imponerende krachtexplosie, welke zich net aan de toegankelijke zijde van de geluidsbarrières staande houdt. De cellist laat daar horen dat ze ook prima als invaller bij het rockende Finse Apocalyptica ensemble kan functioneren. Er is duidelijk bij Conditional Futures gebruik wordt gemaakt van verloren gewaande postpunk invloeden. Hard confronterend met verdwalende grijstinten. Dat ze hier voor een weggeplamuurde cello rol kiest is verrassend.

Deze is wel weer in de met softpop elementen versierde Floating City aanwezig, waarin ze zich zelfs voorzichtig aan de ambient dance waagt. Na het veerkrachtige Sheared begin ontwikkelen de spookachtige solerende uithalen zich steeds verder. De electrobeat leent zich prima als begeleidingsbron. Het meer georkestreerde Through the Window leunt op een aangename herhalende melodielijn. Mistroostend sleept ze je steeds dieper de melancholische kant op. Een ondoorzichtige verregende beslaande ruiten compositie die je belet om door de gevormde tranen naar buiten te staren. De treurnis blijft in het prachtige Crepuscolo op de achtergrond aanwezig, waar meer klassieke klanken het tot een waardige afsluiter maken. Temporal is een mooi album voor ieder die wat verder dan de populaire muziek kijkt.