×

Concert

23 februari 2019

Is The Gloaming de beste band van dit moment?

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Real World Records

Natuurlijk hadden we ons ten tijde van hun tweede album al kunnen afvragen of het Iers/Amerikaanse The Gloaming niet de beste band van de wereld was. Met dat album definieerde de band hun sound, meer nog dan hun opzienbarende debuut. Wij kozen het album, zeer terecht, tot album van het jaar 2016. Maar met hun, deze week verschenen, derde meesterwerk op rij en een ronduit briljante aftrap van de wereldtour in TivoliVredenburg, Utrecht kunnen we nog veel duidelijker zijn: The Gloaming is de meest opzienbarende en de beste band die we momenteel hebben.

the-gloaming-at-the-national-concert-hall-by-owen-humphreys-1-of-14

De band imponeert gelijk al door het concert te beginnen met Meáchan Rudaí (The Weight of Things), de buitengewone openingstrack van het nieuwe album. Een song die alles heeft wat The Gloaming zo ontzettend interessant en hartveroverend maakt: van de start met de gedempte pianoklanken van Thomas Bartlett, de bastonen van Dennis Cahill en die prominente prachtstem van Iarla Ó Lionáird waarna de song in open pianospel openbreekt, violisten/fiddle spelers Martin Hayes en Caoimhín Ó Raghallaigh ook invallen en de song in een briljant arrangement zich in verschillende fases in je hart plant.

De mooie verstilling die de mannen in deze concertopening al laten horen en de manier waarop ze steeds weer spanning weten op te bouwen is echt buitengewoon. En Ó Lionáird, tjonge, wat hakt die stem er gelijk weer in zeg. Dat hij zijn teksten in het, voor mij onbegrijpelijke, Gaelic zingt maakt niets uit. Zijn intonatie en de volle emotie waarmee hij deze zingt komen recht je hart binnen. Prachtig ook hoe ze gelijk The Lobster aan de concertopener verbinden. Een compositie die zo’n heerlijke, door Hayes’ opgezette fiddle-lijn kent, en je gelijk onderdompelt in die melancholiek tegelijk hartverwarmende klanken die de Ierse folk zo rijk maakt.

Al snel blijk dat het concert volledig in het teken staat van het nieuwe album, dat dus precies vandaag is uitgekomen. De albumhoogtepunten worden achter elkaar geregen: Het waanzinnig mooie Áthas (Joy), het zo zorgvuldig en intens opgebouwde The Pink House, het o zo fraaie Rio waarin de twee violisten, hoe ingehouden ook, een heel orkest aan emoties lijken open te trekken en het heerlijk opzwepende The Old Road To Garry. Een prachtige serie songs die het publiek volledig vervoeren.

Met een prachtversies van het uitbundige Sheehan’s Jigs en het fraai ingetogen My Lady Who has Found The Tomb Unattended komt de band uit bij een ander groots hoogtepunt: een nog langer uitgerekte versie van het nieuwe album al zo imposante Doctor O’neill. Wat een hartverscheurend mooie versie spelen ze vanavond.

Omdat de band volop blijft improviseren binnen de songs, en ook nog wat oudere stukken tussendoor laat horen, wordt de lengte van het nieuwe album (70 minuten) ruim overschreden. De toegift van het concert wordt dus afgetrapt met een intense versie van albumafsluiter The Song Of The Glens met wederom Ó Lionáird in een adembenemende hoofdrol. Waarop traditional Sean O Dhuibhir a Gleanna en een verrukkelijke versie van The Rolling Wave, van hun tweede album, volgen.

Een avond als deze is waarom ik muziekjournalist ben geworden. Om te schrijven over een concert dat je zo vervoert, over een band die met zoveel vakmanschap en zoveel spelplezier het dak eraf speelt, dat alle dingen in het leven wegvallen. En dat je niet het idee hebt dat dit alleen voor jezelf geldt maar voor vrijwel iedereen in de zaal. De mannen bouwen hun composities, soms vanuit traditionals opnieuw gearrangeerd dan wel zelf geschreven, majestueus op. Op het derde album met nog veel meer minimalisering en verstilde kracht. Het maakt de band alleen maar interessanter en de songs nog intenser.

The Gloaming is een heel bijzondere groep muzikanten die muziek maakt waarin je, je volledig kan onderdompelen, in kan verliezen. Ik heb al veel over de emoties geschreven die de muziek van The Gloaming bij me bovenbrengen en elke keer verbaas ik mezelf weer als ik de band hoor. Zo hartverwarmend als The Gloaming zijn er maar heel weinig. Daarnaast is het een band die de muzikale bakens verzet. Met precies de juiste warmbloedige en muziekintelligente vondsten duwen ze de Ierse folk de nieuwe eeuw in.

Band live foto: Owen Humphreys