Leuvenaar Kevin Imbrechts is de spil van Illuminine. Eerder zat hij in een paar rockbands, waarbij hij jarenlang sleutelde aan gitaarfragmenten. Enter: Chantal Acda die het balletje deed rollen en Kevin in contact bracht met Christophe Vandewoude (Isbells, Pilod). Samen werkten ze de jarenlang door Imbrechts gemaakte bedroom demo’s verder uit.

Initieel had het duo een uitgepuurd gitaaralbum voor ogen, maar de ambities werden steeds groter: gitaarlijntjes werden plots violen, trompetten en heel andere instrumenten. En dan leek het plots haalbaar om de in het Leuvense Depot gemaakte opnames in IJsland, meer bepaald de studio’s van het waanzinnig populaire Sigur Ros, verder af te werken. Wat ook daadwerkelijk gebeurde: geluidstechnicus Birgir Jon Birgisson nodigde Imbrechts & co maar al te graag uit om er #1 (Zeal Records) te vervolledigen, een album dat het midden hield tussen neoklassieke invloeden, ambient en ijle, maar atmosferische postrock.

En toen werd het stilaan tijd om aan een opvolger te denken. Deze keer werkte Imbrechts hoofdzakelijk vanuit het Depot (Leuven), al liet hij de plaat wél nog opnieuw in Ijsland mixen. #2 (Illuminine Records) vertelt overigens een ander verhaal dan de voorganger. Dit album legt heel andere klemtonen en laat andere facetten van de groep aan bod komen. Onder meer door gastinbreng van Jan Swerts en Will Samson, die aan het album meeschreven en wiens stemmen dit nieuwe Illuminine album nog meer glans geven.

#2 is een score die zich traag ontvouwt en die als grote sterkte heeft dat het de verbeelding van de luisteraar prikkelt. Eenvoudig en helder in klank, maar evenzeer sober en diepmelancholisch. Deze prachtmuzikanten leveren de contouren van dit bijzondere verhaal, en dan kan ieder naar believen zelf invullen wat hij of zij erin hoort.

Het album bevat soms vreemde (o.a. gitarist Buckethead), soms weer erg voor de hand liggende invloeden uit de neoklassieke richting en het Hoge Noorden (o.a. Max Richter, Frahm,..). Wie echter verder luistert, hoort op #2 ongetwijfeld een album dat koud bij het nekvel pakt. Dit is geen muziek die zich snel laat consumeren, net andersom: het album is vooral bedoeld om eerder traag te savoureren, als een fijne, smaakvolle delicatesse die muzikale onthaasting heet.

Te horen zijn grotendeels instrumentale klanklandschappen die enerzijds neigen naar tragiek, drama en waar anderzijds een eerder melancholische en nostalgische invalshoek terug te vinden is. Dat bewijzen bijvoorbeeld Interlude (Nostalgia) en het huiveringwekkend mooie (You Will) Never Know, waarin Jan Swerts een knappe bijdrage levert. Daarmee is meteen ook duidelijk dat Imbrechts zware thema’s zoals afscheid en verlies weet te vertalen in bezielde, bij het nekvel grijpende composities. Illuminine speelt volop met contrasten en tegenstrijdigheden (onder meer Dualisms #2,..), wat met #2 een complex, gelaagd en meer dan overtuigend album met karakter en persoonlijkheid oplevert.