×

Recensie

Eigentijds

07 maart 2017

Ikarus

Chronosome

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Ronin Rhythm Records

Chronosome Ikarus Eigentijds 3.5 Ikarus – Chronosome Written in Music https://writteninmusic.com

Ikarus, in de Griekse mythologie de zoon van Daedalus die té dicht bij de zon kwam vliegen. Maar ook een figuur waar de Zwitserse jazzgroep zich liet door inspireren. Op hun door Nik Bärtsch (Ronin,..) geproduceerd Chronosome (de opvolger van het in 2015 uitgekomen Echo) presenteert het nog maar net uit een korte tournee door Japan teruggekeerde kwintet een fascinerend verhaal.

Met zijn vijven vormen ze Ikarus: de uit Zürich afkomstige slagwerker/componist Ramón Oliveras (JPTR, Punkt3,..), bassist Mo Meyer, pianist Lucca Fries en vocalisten Andreas Lareida en Stefanie Suhner. Samen brengen ze een mengsel van progressieve jazz, (ritual/minimal) groove en ijselijke soundscapes.

Het is wat wennen aan de sound die Ikarus brengt, al blijft het toegankelijk. Zeker voor fans van de erg bezwerende ritual groovemusic van componist Nik Bärtsch zal de sound erg herkenbaar overkomen. Ondanks de verwantschap zijn er toch ook verschillen op te merken: zo ligt bij Ikarus de focus veel meer op het vocale spel daar waar bij Bärtsch het vooral de intrigerende interactie tussen de muzikanten is die prominent naar voren komt.

Opener Caliph vangt dan ook aan met vocale interactie, waarna piano en ritmesectie er bij komen. Toch duurt het niet lang vooraleer de song stevig uit zijn voegen barst. Na een minuutje of twee duikt er een passage op met hevig hamerende drums, waardoor de groep mee dankzij de ijselijke vocalen gaandeweg aan intensiteit wint.

Iets verderop is er het zachte Holocene, dat drijft op subtiele ritmes en percussie, een handvol zacht aangeraakte pianotoetsen én vocaal werk. Het zet wat aan tot dromerig indommelen, althans tot er verschillende Lynchiaans donker klinkende, door piano gedreven wendingen opduiken die de song een zekere inkleuring en dynamiek geven. Dat Ikarus een bende erg getalenteerde muzikanten omhelst hoor je onder meer in de fijn groovende tracks als Ryuujin en het speelse Ontake die goed passen bij de ritueel-minimalistische trance die Nik Bärtsch en co vaak ook tot stand brengen, al ligt het experiment van pakweg The Colorist & Emiliana Torrini ook niet veraf.

Met de erg korte, maar in zijn eenvoud erg krachtige en pakkende interlude Nocturne brengt het Ikarus collectief structuur in het geheel aan.

Het moeilijke aan dit album is vooral de soms wel erg opvallende aanwezigheid van de hoge, ijselijk koude vocals, bijvoorbeeld tijdens Obscura. Die vormen een extra klankmatige laag in het brede geluid en zorgen soms voor contrast met de nochtans erg goed in het oor liggende muziek. Het vocale brengt soms wat speelsheid aan, maar kan helaas vaak ook net iets te druk klinken.

De groep experimenteert met ritmes, zoals onder meer tijdens het hitsige Subzero en met het knappe Origin bewijst ze dat de vocals soms wel voor meerwaarde kunnen zorgen. Naar het einde toe zoekt het experimentele collectief het zoete, dromerige (Magellan, Equilibrium) op.

In net geen drie kwartier dompelt het Zwitserse Ikarus je in een heel andere, erg bijzondere belevingswereld. Toch vallen er wat kritische kanttekeningen in de marge te maken zoals de soms erg chaotische, soms kreunende high-pitched vocals die weleens nerveus durven inwerken en zo de beleving van de nochtans erg boeiende muziek in de weg staan. Toch loont het zeker de moeite om het werk van Ikarus te ontdekken, vooral ook omdat de combinatie tussen visuele inkleding, akoestiek en de muziek die zij brengen erg goed werkt.

De groep is live te zien op 23 Maart in De Regentenkamer (Den Haag) en op 24 Maart in De Peper (Amsterdam).



  1. Caliph
  2. Holocene
  3. Ryuujin
  4. Ontake
  5. Nocturne
  6. Obscura
  7. Sub Zero
  8. Origin
  9. Magellan
  10. Equilibrium