×

Concert

24 juni 2014

Holland Festival: Woodkid & Metropole Orkest

Geschreven door: Nausikaä de Blaauw

Yoann Lemoine, de eenendertigjarige man die schuilgaat achter de artiestennaam Woodkid, begon zijn carrière als animator en werd later reclame- en videoclipregisseur. Hij regisseerde o.a. videoclips voor Katy Perry, Lana del Rey en Rihanna. Hij besloot om zelf ook muziek te gaan maken en na het uitbrengen van zijn debuutalbum The Golden Age is hij eigenlijk bijna doorlopend op tournee geweest en trekt hij volle zalen. Het lijkt alsof alles wat hij aanraakt een succes wordt.

Gisterenavond stond hij samen met zijn band en de strijkers en koperblazers van het Metropole Orkest op het podium van de uitverkochte stadsschouwburg in Amsterdam, als onderdeel van het Holland Festival. Het publiek kon zich opmaken voor bombastische, orkestrale composities en melancholische, zware en meeslepende muziek.

Er volgde een indrukwekkend concert waarbij er, hoe kan het ook anders, veelvuldig gebruik werd gemaakt van visuele aankleding en lichtspektakel. Het geluid was perfect geregeld en het voelde een beetje alsof je in een moderne bioscoop midden in een heftige film zat. Met Lemoine’s kwaliteiten op visueel vlak is het natuurlijk iets wat je verwacht als publiek, maar de uitwerking van alle visuele aspecten en de afstemming hiervan op de muziek steeg boven die verwachting uit.

De show begon met een onheilspellend intro van Baltimore’s Fireflies waarbij de vaste bandleden van Woodkid (2 percussionisten, 1 toetsenist, een man achter steeldrums en trigger pads en een (koper)blaassectie) als schaduwen op het podium verschenen. Een gordijn ging omhoog en daar zagen we de mannen en vrouwen van het Metropole Orkest. Woodkid verscheen vervolgens op het podium onder luid gejuich vanuit de theaterzaal die zich perfect leende voor dit optreden.

Na deze imposante opening werd het na een aantal nummers in dezelfde stijl allemaal wat eenzijdig. De muziek van Woodkid kent vaak eenzelfde soort opbouw en de set kende vooral aan het begin van de avond weinig variatie. Pas na Boatsong, een prachtig nummer met aandacht voor de steeldrums, waarin de golvende beweging van een boot op zee duidelijk ten gehore werd gebracht en Woodkid eindelijk begon te bewegen en zelfs het Metropole Orkest enthousiast begon te dirigeren, kwamen muzikale emotie en de over-the-top uitvoeringen tot uiting.

Woodkid & Metropole Orkest

Woodkid houdt niet van half werk. Zijn nummers zijn verfrissend en de uitvoeringen tot in de puntjes verzorgd. Toch is het de vraag of hij muziektechnisch gezien een geschikte frontman is. Door zijn iele, wat ingetogen verschijning en met name, het moet gezegd worden, zijn zangkwaliteiten die niet altijd van hetzelfde niveau als zijn muziek zijn, dreigt de muziek live de teksten en zijn intrinsieke kunstenaarstalent op het podium te overschaduwen. Sommige nummers zijn voor hem gewoonweg te hoog gegrepen. Natuurlijk heeft de breekbaarheid van zijn stem iets vertederends en zou je kunnen opwerpen dat dit juist de charme van zijn muziek is: de grote tegenstellingen tussen muziek en stem.

Technology vormde het begin van de uitgestelde climax van deze avond. Een geweldige lichtshow, vette blazers en heftige bastonen namen het publiek volledig in bezit. Woodkid werd omringd door vier verticale lichtstralen, alsof hij weldra zou worden getransporteerd naar een ruimteschip. De uitvoering van dit nummer was dan ook buitenaards goed.

De computerbeelden van vreemde landschappen, futuristische robots en abstracte omgevingen zijn geweldig en tillen de muzikale live-ervaring echt naar een hoger niveau. De samenwerking met de leden van het Metropole Orkest had echt een toegevoegde waarde, want de zorgvuldige arrangementen zorgden voor nog meer bombast en heftigheid (en dat dat werkt is iets wat Woodkid al eerder heeft bewezen tijdens zijn optreden met het BBC Orchestra).

Met Stabat Mater en Iron kwam de zaal in beweging en konden de meeste mensen op de tribune niet langer blijven zitten. Het waren nummers die het publiek waarschijnlijk nog lang zullen bijblijven. We werden gevraagd mee te zingen en Woodkid sprong en danste inmiddels over het podium, daar waar hij het grootste gedeelte van het concert niet van zijn veilige plaatsje op het midden van het podium was afgeweken. Alles aan deze nummers was overdadig, maar dat is juist wat ze zo sterk maakt. De zware bassdrum en verblindende lampen waren gewoonweg overweldigend.

De toegift vormde het hoogtepunt van de avond: een extra lange versie van Run Boy Run. De zaal stond inmiddels op z’n kop. De melodielijn werd meegezongen door het publiek en Woodkid nam even de tijd om hiervan te genieten. Na dit korte intermezzo werd het nummer afgemaakt en onder luid gejuich verlieten de muzikanten de zaal na nog één laatste nummer, The Other Side, waarmee we weer met onze beide benen op de grond kwamen te staan.

Setlist (bij benadering):

  1. Baltimore’s Fireflies
  2. The Golden Age
  3. Where I Live
  4. Ghost Lights
  5. Brooklyn
  6. I Love You
  7. Go
  8. The Shore
  9. Boatsong
  10. Technology
  11. Conquest of Spaces
  12. Volcano
  13. Stabat Mater
  14. Iron

Encore:

  1. Run Boy Run
  2. The Other Side