Hauschka is het alter ego van de Duitse pianist Volker Bertelmann. Een artiest wiens cv op zijn minst een veelzijdig profiel te kennen geeft. Op jonge leeftijd is er een interesse voor hiphop (!!) en drum & bass. Later komen daar andere, alternatievere muziekstromingen bij, zoals onder meer avant-garde. Toch is er de laatste jaren een steeds sterker uitgesproken liefde voor klassieke pianomuziek en soundtracks (o.a. Adrift, Hotel Mumbai), al dan niet aangelengd met een portie elektronica zoals voorganger What If duidelijk maakte.

Op A Different Forest trekt Hauschka de kaart van de bezielde eenvoud. Weg is de intussen allang beproefde honger tot experimentele avant-garde (met o.a. John Cage als leermeester). In ruil krijgen we een kaal, ingetogen en al bij al best sober album waarop Hauschka de dialoog tussen zichzelf en de piano centraal plaatst. Deze keer is het onderwerp niet die van de verlaten stad (Abandoned City), maar wel die van de wereldwijde klimaatbewegingen (o.a. Urban Forest, Hands In The Anthill).

Wie de tracklist er even bijneemt, stelt ongetwijfeld vast dat Hauschka niets aan het toeval overlaat met titels als A Hike en Another Hike. Het is immers de roemruchte interactie tussen mens en natuur die de Duitse componist wil verklanken, zoals ook onder meer uit composities als “Bark And Moss” blijkt. Hij suggereert, prikkelt en evoceert, maar laat het in te vullen verhaal volledig over aan de luisteraar. Echter, je blijkt niet zonder een handvol kruimelsporen en subtiel verstopte hints achtergelaten te worden, zoals Everyone Sleeps of de ambitie die uit Woodworkers spreekt.

Hauschka speelt met zijn piano en geniet van de vaak erg filmische resultaten. Dat vind je onder meer terug bij tracks als Skating Through The Woods of Daybreak Over Covent Garden: composities die volop hun voordeel halen met de instrumentale en verhalende insteek die Hauschka hanteert. Op die manier kan je A Different Forest beschouwen als een reactie op het huidige tijdsgewricht. Woelig, chaotisch, vol met scherpe contrasten en bol van complexiteit. Resultaat: een uiterst verstillende klankband. Sober en ingetogen, met verwijzingen naar de vaak trage, maar betekenisvolle evoluties in de natuur. Maar tezelfdertijd is de muziek ook ontzettend mooi en emotioneel (zoals o.a. Talking To My Father), zonder te vervallen in kleffe of valse sentimenten.