Heeft het zin nu bij de heruitgave van Zappas werken even veel besprekingen te produceren en zo ja (dit is al het begin van weer zo’n bespreking) hoe dan? Door bekende dingen te herhalen en in het kortademige oude stramien van de adepten en afkerigen door te gaan. Van het laatste soort heb je in NL genoeg waaronder
deskundige recensenten van grote dagbladen en musici die zich zodanig door Zappa opgejaagd voelden dat ze menden het openlijk te moeten ventileren. Bekende dingen herhalen? Liever niet. Lees daarom zelf wikipedia.

Hoe dan herwaarderen? In welk licht? Sherbouti bevat voldoende goede muziek om overeind te blijven (4 sterren). Maar het gaat hier ook om een pre-postmoderne benadering van het entertain-industriële media- complex in verhouding tot muziek als natuurlijke menselijke uiting en als kunst. Waarin Zappa een heel eigen spel in speelt en zijn spel ermee gespeeld heeft. Het is geschiedenis dus. Maar is de afstand wel groot genoeg om iets te zien, iets van relevantie en importantie te herkennen? Deze Zappa is nu bijna 30 jaar oud. Even oud als hip-hop die zoals bekend nog steeds door jonge generaties als nieuw word ervaren. Hoe oud kan nieuw zijn?

Zappas lyrics, talks en raps de-automatiseren de waarneming en je moet een randdebiel zijn om niet zien dat en hoe ze over de top zijn. Een razendsnel en niet zo maar te grijpen spel was het. Precies het tegenover- gestelde van de huidige cliché-herhaling als afzetting tegen cliché-overkill. Omarmen om niet verstikt te worden. Keep on killing your gadget to buy a new one!

Bij Zappa daarentegen de ultieme parodie. Zoals Adrian Belew die midden in Flakes ineens in Dylan-manier begint te zingen, met mondharmonica en al. Voor- beelden ervan te over op dit album te midden van grootse stukken muziek. Inclusieve de disco-parodie Dancing Fool als disco-hit. Dat kon Zappa verdomd goed. Hij wist heel goed dat hij iets moest doen en wat hij moest doen om aandacht voor meer sophisti- cated muziek te trekken (daar zou menige musicus/ groep van nu nog een voorbeeld aan kunnen nemen). Hij bewees het al als youngster in 1963 toen hij voor het eerst met een fiets als muziekinstrument op de Amerikaanse televisie verscheen.

Hij had van nature een drang om zich muziekvormen plunderend-parodieërend toe te eigenen en er theater van te maken. De tijden van ZIJN theater zijn voorbij. Het spel is gespeeld. De vraag is hoe Zappa zonder Zappa werkt (zelfde vraag als bij Cage zonder Cage). In Zappas muziek – ook van dit album – zit veel wat in zijn tijd baanbrekend was (zoals de razend snelle maatwisselingen en nog veel meer) en ook nu nog zijn waarde zou kunnen bewijzen. Alleen moet men daarvoor vormen (van performance) vinden die hout snijden (en niet alleen museaal of worshipping zijn). Één voorbeeld – een soort tijdmachine-travestie – is het Zappa-album van het Finse ensemble Ambrosius dat Zappa-stukken op barok-instrumenten uit- voert. Het is een vorm waarin zich tenminste de kwaliteit van Zappas composities bewijst. Hetzelfde geldt dan ook voor het luisteren naar Zappa. En dat wordt weer beïnvloed door nieuwe vormen van performance.

Tracklisting Sheik Yerbouti

1. I Have Been In You
2. Flakes
3. Broken hearts Are For Assholes
4. I’m So Cute
5. Jones Crusher
6. Whatever Happened To All The Fun In The world
7. Rat Tomago
8. Wait A Minute
9. Bobbt Brown Goes Down
10. Rubber Shirt
11. The Sheik Yerbouti Tango
12. Baby Snakes
13. Tryin’ To Grow A Chin
14. City Of Tiny Lites
15. Dancin’ Fool
16. Jewish Princess
17. Wild Love
18. Yo’ Mama