Het Canadese Esmerine bevindt zich altijd op de grens van moderne kamermuziek, postrock en wereldmuziek, maar zijn vaker nog totaal niet in één stijl samen te vatten. Oprichters Rebecca Foon (celliste bij Saltland en The Silver Mt. Zion onder andere) en Bruce Cawdron (percussionist op vele projecten van het Constellation label, waarvan Godspeed You Black Emperor! de bekendste0 zijn als het ware de bedenkers en dirigenten van steeds nieuwe en vooral spannende muzikale werelden: Filmisch, donker, emotioneel en soms ook sprookjesachtig. Het bijzondere album Dalmak is een klein meesterwerk, dat zich richtte op Turkse muziek en daarmee een wereld creëerde die soms melancholisch klonk, maar vaker erg swingend en uit de bocht vliegend. Hun vorige album Lost Voices uit 2015 belichtte vervolgens voornamelijk hun postrockinvloeden en klonk daarmee te voorspelbaar en rechtlijnig. Het gezelschap is nog steeds op zijn best als ze juist niet te conventioneel en stijlvast zijn. Gelukkig is de grootste postrockinvloed op het nieuw album Mechanics of Dominion weer verdwenen. Ze hebben doorgaans geen film nodig om een soundtrack te creëren waarin je heerlijk kunt verdwalen, één die al snel de ondersteuning is van de donkere fantasie in je hoofd. Toch is dit album voor deze ene keer wel een echt filmsoundtrack voor de documentaire Freelancer on the Front Lines, over journalistiek in het Midden Oosten. Naast het prachtige artwork en een klein briefje met details over de bandbezetting wordt de verpakking echter sober gehouden en refereert het niet naar de docu. Dus hoewel een soundtrack album, we kunnen het evengoed beschouwen als een losstaand muzikaal werk.

Opener The Space In Between begint te nerveus, met dominante piano die de luisteraar geen moment rust gunt. Het is niet goed voor onze fantasie, te abrupt worden we in het muzikale landschap geworpen waarvan we nog niet doorhebben wat de sfeer zal worden. Gelukkig brengt La Lucha es Una Sola meer rust in de tent en wordt er structureel aan sfeeropbouw gewerkt. De track begint klein, met de opvallende klanken van een muziekdoosje, maar barst vervolgens open met toevoeging van: marimba, blazers, gitaar, contrabas en synthdrones. De reis is pas net begonnen en toch hebben we al het hoogtepunt te pakken. Le Pénombre gooit het roer een beetje om, met prachtige zang van Rebecca Foon die zorgt voor een meer sprookjesachtige sfeer, maar de donkere toon blijft behouden. Een sfeer die op dit album structureel wordt gedomineerd door voornamelijk drones, piano en strijkers, toch krijgen andere instrumenten allemaal de kans om een keertje te domineren. Zo springt ¡Que se Vayan Todos! er bovenuit door stevige noise en field recordings te combineren met een chaotische, naar freejazz neigende ritmesectie. De invloeden van wereldmuziek zijn op dit album minder dominant aanwezig, al doen tracktitels in het Spaans, Frans en Latijn in eerste instantie anders vermoeden. De stampende titeltrack laat nog het meest wereldse geluid horen, met Arabische invloeden en een vleugje klezmer, maar is tegelijk wel het meest rechtlijnig postrock en dus een beetje saai.

Esmerine heeft weer een zeer sfeervolle wereld ontworpen, misschien wel meer gefocust en gestructureerd dan ooit. Dat betekent niet dat het gezelschap zich heeft gebonden aan een bepaalde stijl of genre. Toch zorgen steeds terugkerende elementen en instrumenten voor een duidelijke lijn en steeds terugkerende donkere sfeer waarin het heerlijk verdwalen is en de plaatjes in je hoofd weer lekker fantasierijk opdoemen.