Het viertal Dans Les Arbres maakt muziek die visueel vertaald iets wegheeft van de mist- en wolkenflarden op hogere hoogten, constant in flux – muzikale thermodynamica van het onvaste. Ook de gebruikte titels wijzen in deze richting: L’Éther, de ether, Le Vertige, de tuimeling, L’Immatériel, het immateriele, Les Cimes, de kruinen, La Brume, de nevel, La Transparence, de doorzichtigheid, La Buée, de wasem. Het klankbeeld en vooral het voortbrengen van de klanken roept associaties met dat soort aggregatietoestanden op.

De groep werkt met minimale klankgebaren die al improviserend en aftastend tot elkaar vinden, fluïde submelodieuze bewegingen laten ontstaan. Melodievoeringen kun je al luisterend voorvoelen. Zo ageren ook de spelers, in een proces van behoedzaam muzikaal aanvoelen en aan muzikale intuïties toegeven. Intentioneel naar vaste omlijning “toe” werken, blijft zo veel mogelijk buiten werking gesteld. Het mooiste is als de klanken het werk zelf doen. De momenten waarop zich dat voordoet, zijn het kostbaarst. Het is de taak van de musici dat op een wijze te laten gebeuren dat het zich aan de ontvankelijke luisteraar kan openbaren. Het is een be- nadering die overeenkomsten met het werk van ensembles als Polwechsel, het werk van John Tilbury, John Butcher of Keith Rowe heeft. En niet te vergeten met het recente werk van David Sylvian die voor zijn albums Manafon juist met genoemden intensief samen heeft gewerkt.

De esthetische omwentelingen en klankbehandeling van componisten als Cage, Feldman of La Monte Young hebben de weg gebaand voor benaderingen als deze (wat niet betekent dat er ook meteen gelijkenissen met de structuur van werken van deze meesters zijn). Bepaalde principes van deze omwenteling werken in deze live (in twee concerten) geïmproviseerde muziek door. Geïmproviseerd betekent in dit geval dat er geen structuur hoe dan ook vooraf is gegeven – een groot verschil met bijvoorbeeld de “open structuren” in het werk van Morton Feldman (1926 – 1987). De muziek moet zich hier bij Dans Les Arbres (van)uit de eerste gespeelde klank van moment tot moment met en door zijn muzikaal potentieel ontvouwen. Het gaat er niet alleen om dat klanken iets suggereren (is bij alle goede muziek het geval). Deze klanken brengen de luiste- raar in een andere aanvullende, vervullende positie hetgeen – net als voor de musici – betekent zo min mogelijk in het vaarwater van voorspelbare mechanieken te gaan zitten.

Dans Les Arbres dat zijn klarinettist Xavier Charles, hier het meest bekend door zijn samenwerking met The Ex, gitarist Ivar Grydeland, bekend van de groepen Huntsville en Ballrogg, Ingar Zach eveneens bekend van Huntsville, een van de meest toonaangevende Noorse percussionisten, Jon Balkes Magnetic North Orchestra en zijn werk met een hele reeks van impro- visatoren (als Derek Bailey, Jaap Blonk, Agusti Fernandez, Jim O’Rourke, Evan Parker, Håkon Thelin, John Tilbury) en tenslotte de bekende pianist Christian Wallumrød.

Radio – concertzender 12 augustus

Video – reeks A l’improviste

foto’s © FoBo – Henning Bolte © Berlin – Shared Sounds 2009