Het Cross-linx festival biedt een podium aan artiesten die een uitdagende samenwerking niet uit de weg gaan. De mix van pop en klassiek mondt uit in een spannend en vernieuwend genre. Dit jaar konden we genieten van de dertiende editie van het festival in Rotterdam, Amsterdam en Eindhoven. Iedereen die dit gemist heeft, kan morgen nog zijn geluk op in Groningen.

Written in Music was erbij in onze hoofdstad. Bij binnenkomst in de hal van poppodium Paradiso gaf cellist Oliver Coates acte de présence. Terwijl de concertgangers binnendruppelden, stond Coates verdekt opgesteld tussen de trap naar het toilet en de nog dichte deur van de hoofdzaal. Geroezemoes, langslopende mensen en het bliepende geluid van de ticketscanners deden het spel van de onopvallende Brit Coates met bruintje-beer-uiterlijk enigszins verwateren in het grote geheel, maar wie bekend is met zijn werk, weet dat dit waarschijnlijk precies is wat hij voor ogen had tijdens deze avond.

De achtergrondgeluiden vormden een originele basis voor het ongebruikelijke cellospel en de moderne composities van Coates. Op zijn album Towards The Blessed Islands kun je horen dat hij in zijn nummers gretig gebruikmaakt van ongewone opnamelocaties.

In de bovenzaal van Paradiso kregen we heel wat anders voorgeschoteld. Tim Fite: een muzikale duizendpoot die overkomt als een verdwaalde stand-up comedian cq. knuffelbare kunstenaar. Op het scherm achter hem speelde en zong zijn keurig geklede alter-ego mee met de nummers die Fite op het podium live ten gehore bracht. Ongewone, grappige teksten en tekeningen ondersteunden zijn muziek: een aangenaam allegaartje van stijlen.

Het optreden sloeg aan en de reacties vanuit de zaal weerspiegelden de manier waarop Fike het publiek volledig op zijn hand wist te krijgen. Wie later kwam binnenlopen, liep het risico een massaal “Fuck you bulley”om zijn oren te krijgen. Tijdens zijn hectische, ADHD-optreden was er evengoed nog ruimte voor een bijdrage van vier strijkers uit het symfonisch orkest philharmonie zuidnederland.

De grote zaal beneden opende inmiddels haar deuren. Ólafur Arnalds kreeg de eer het podium te betreden en ook hij werd hierbij bijgestaan door symfonisch orkest philharmonie zuidnederland, maar dit keer in de voltallige bezetting. De integere Arnalds uit IJsland wist de harten van het publiek te veroveren (als hij dit nog niet had gedaan, want er zaten duidelijk veel liefhebbers in de zaal) met zijn gevoelige, intieme muziek die evengoed voldoende ruimte bood aan dynamiek en spannende opbouwen.

De grote verassing in de set was de bijdrage van Arnór Dan Arnarson (Agent Fresco), de zanger die heeft meegewerkt aan een aantal nummers op Arnalds album For Now I Am Winter. Wat een prachtige stem heeft deze jongeman. Een tweede hoogtepunt tijdens dit memorabele optreden was de geweldige vioolsolo van Björk Óskarsdóttir, zeer talentvol.

In de bovenzaal maakte de wereldberoemde Nederlandse harpiste Lavinia Meijer een subtiel bruggetje met haar eerste nummer: een eerbetoon aan Olafur Arnalds. Daarna kreeg de bomvolle zaal de wat moeilijkere stukken voor haar kiezen. Zo speelde Meijer mee met audiofragmenten waarop Amerikaanse vrouwen zonder toekomst te horen waren, waarbij ze de ritmiek en melodielijnen van de te horen vrouwenstemmen volgde met haar harp.

Vervolgens bracht ze haar passie voor Philip Glass succesvol over op het publiek en eindigde ze haar optreden met een meesterlijke vertolking van Radioheads Karma Police en liet ze ons de grenzen van haar harp zien en horen door het door haar tot in de puntjes beheersde instrument hard te slaan en dan weer te strelen.

Beneden mocht Zweedse singer-songwriter José González spelen voor een afgeladen zaal. Maar afgezien van de op de grond kletterende plastic bekertjes kon je een speld horen vallen. González imponeerde. De set werd perfect opgebouwd en na een intieme, rustige start alleen werd González eerst vergezeld door Oekraïner Lubomyr Melnyk, de pianist die speelt als een vingervlugge engel, maar eruitziet als een zwerver. Het was vervolgens wederom de taak van philarmonie zuidnederland het publiek te hullen in een zachte orkestrale deken. González’ prachtige cover van Massive Attacks Teardrops ontbrak niet tijdens dit optreden en het publiek genoot zienderogen.

Verder waren er nog te zien en horen tijdens dit festival: Douglas Dare, Liam Byrne en My Brightest Diamond. Het optreden van Cabaret Contemporain in People’s Place, de zaal op loopafstand van Paradiso, markeerde vroeg in de nacht het einde van een zeer geslaagde dertiende editie van het Cross-linx Festival in Amsterdam.