Sinds ik met een rammelaar mijn eerste onvaste ritme schudde heb ik al interesse gehad in muziek. Van de drie blueskoningen – Freddie King, Albert King en B.B. King – en Stevie Ray Vaughan tot de stevige ninetiesgrunge van Nirvana, van de rustige pop van James Morrison tot de bebop jazz van Dizzy Gillespie en Charlie Parker. Ook de bluesrock van The Doors en de folk van de jonge Bob Dylan kunnen mij bekoren. Ik heb een speciale voorkeur voor muziek uit de jaren zestig en zeventig. Voor deze liefde hou ik mijn vader verantwoordelijk die op de meest vreemde tijdstippen vinylwondertjes uit de houten platenkast toverde. Het geluid uit die tijd is simpelweg anders en in mijn oren beter. Bands zoals The Silverfaces en DeWolff die dat geluid enigszins terugbrengen, waardeer ik dan ook zeer. 

Mijn stokpaardjes zijn jazz (meestal van overleden artiesten), blues, rock-’n-roll en rock. Dat betekent niet dat ik helemaal niets anders luister. Ik sta open voor verrassingen en ben altijd op zoek naar nieuwe juweeltjes tussen het enorme aanbod van muziek. Ik ben gek op muzikanten die hun instrument leven en alles op alles zetten om tot de essentie van hun kunnen te komen.

Naast Written in Music schrijf ik voor Deadline, De Twintiger, Dagblad Waterland en, op zijn tijd, Het Parool.