(vervolg op Zeer overtuigende derde editie Best Kept Secret (deel 1))

De zaterdagavond vervolgde met een meer dan ooit rockende Death Cab For Cutie. Het jammere was dat de wat mindere songs van hun nieuwe album Kintsugi de overhand hadden in het eerste gedeelte van de show maar met een prachtig I Will Posess Your Heart wordt duidelijk dat de band in een grootse vorm verkeerde. Op Stage 3 verkeerde ook Daniel Wilson in grootse vorm. Met nog maar 5 songs uit blijft het optreden kort maar komt het talent duidelijk over. Balthazar overtuigde al net zo hard op het grote Stage 1. Met een uitgekiende set en een uitstekend geluid klonk de band groots en wisten de songs het publiek vanaf het eerste moment te boeien. Dat al die Belgische bands altijd zo lekker eigenwijs en origineel klinken, dan ook nog eens handenvol sterke songs schrijven en deze ook nog eens live, met geweldige frontmannen, nog beter weten te maken. Het blijft een fenomeen!

Dat het Chileense Follakzoid een gestage opmars maakt werd in de Stage 5 tent wel zeer duidelijk. In een dikke hypnotiserende set bewees de band een van de meest interessante gitaarbands van dit moment te zijn. Ongelooflijk hoe ze dikke repeterende riffs steeds weer net zo weten te veranderen dat er een subtiele spanning ontstaat die dan daarna weer weergaloos tot en climax worden omgebouwd. Excellente set! Het legendarische Ride sloot daar dan weer naadloos op aan. De band speelt tijdens hun reünie-optredens beter dan ooit, zoals hun optreden van enkele weken terug in Paradiso ook al liet horen. Het geluid was geweldig, lekker dik en uitgebalanceerd, en de band speelde een geweldige setlist met alle Ride-klassiekers. Dat The Vaccines op het hoofdpodium lieten horen hun beste tijd wel gehad te hebben was al duidelijk met hun nieuwe album English Graffiti. Een slappe, voorspelbare set speelden ze. Al kunnen die dikke hits van hun eerste album natuurlijk nooit stuk. Asap Rocky maakte eigenlijk dezelfde fout die ook Earl Sweatshirt de vrijdagavond maakte. Een te moeilijke set die het publiek, ondanks diehard fans, niet helemaal kon boeien. Het talent is er, nu nog deze naar een geoliede live-set vertalen.

Dat er heel veel mensen waren die speciaal voor het concert van Noel Gallagher waren gekomen was al snel duidelijk. Het veld vulde zich ruim voor het concert al snel. En gelukkig voor iedereen… Noel had er veel zin in en speelde met zijn geweldige band een meesterlijke set. Veel werk van zijn laatste album Chasing Yesterday (een album dat maar mooier en mooier wordt) en natuurlijk ook de bekendste songs van zijn solodebuut. Met een erg sterke The Masterplan (bekend als de beste niet op een officieel studioalbum verschenen Oasis track) werd al een voorzet gegeven die uiteindelijk met een mooie Champagne Supernova en al helemaal met set-afsluiter Don’t Look Back in Anger in Oasis sferen eindigde. Prachtig en gedenkwaardig optreden.

Van een geheel andere orde was dan het optreden van Ghost Culture in die fijne Stage 5 tent weer. James Greenwood, de man achter Ghost Culture, stond geposteerd tussen zijn laptop en synths en leverde, nadat het geluid wat meer volume had gekregen (dank je Joost!), dankbare vocalen aan zijn ingenieus opgebouwde composities toe. Fijn en verrassend optreden en exact de juiste plek voor een act zoals van hem. Het vervelende was daarna dat na het lange wachten Kiasmos tegenviel. Dat lag zeker niet aan de mannen op het podium maar aan het lage volume wat het duo over de P.A. meekreeg. Bizar! Vooral ook omdat hun album juist de laatste maanden zoveel extra aanbidders heeft gekregen.

Na een ochtend vol regen, waardoor het optreden van Jonny Greenwood & The London Contemporary Orchestra veel te weinig publiek trok, kende BSK vanaf de middag heerlijk festivalweer. De dj-set van Rats On Rafts, volgestouwd met stevige, diepe reggae versterkte de zomerse sfeer. De Rotterdams band zou later in de middag beduidend sneller en ook harder voor de dag komen, tijdens hun spannende set in de Stage 5 tent. De robuuste, melancholieke indiepop van het Deense Mew kon halverwege de middag in de Stage 2 tent rekenen op enthousiast onthaal. De Deense band, alweer twintig jaar actief, legde een gevarieerde en krachtige, soms bombastische, set neer met een hoofdrol voor zanger Jonas Bjerre wiens falset tijdens de The Zookeeper’s Boy, de single uit 2006, tot grote hoogte steeg.

Het jonge Alvvays, uit Canada mocht in de kleine maar fijne Five tent aantreden. Na een vertraging van een kwartier gooide de band er aanstekelijke, rafelige en ontwapenende indiepop uit die deed denken aan bands als Shop Assistants en Pains Of Being Pure At Heart. Altijd lekker, zo aan het begin van de zomer. Kate Tempest is een opvallende artieste. Klein van stuk maar gezegend met een flink charisma pakt de dertigjarige Britse dichteres, toneelschrijfster en vooral rapper de volgestroomde Stage 3 moeiteloos in. De combinatie van elektronische drums, keyboards en raps die 100% East London uitstralen, was een fijne. Toen Tempest er een zinderende a capella monoloog uitslingerde sttond het publiek als aan de grond genageld. Een bijzonder concert.

Ook Future Islands kent een charismatische vocalist, zo weet de hele wereld sinds de band uit Baltimore optrad bij David Letterman. Tegenover de strakke, stemmige synthpop van de band zette zanger Samuel Herring zijn rusteloze, indringende voordracht en bijzondere zangstijl, uiteenlopend van donker romantisch tot gruntende gekte. Hoewel band en zanger soms wat uiteenwaaiden over het grote veld, bleven songs als Haunted By You, Lighthouse, Before The Bridge, The Chase en natuurlijk Seasons fraaie werkstukken. En de exit van Samuel Herring, via het veld, over het hek richting backstage was memorabel. Dat Typhoon op Stage 2 een volle tent trok was te verwachten nadat hij al ongeveer elk festival heeft plaat gespeeld. Een veilige keuze dus maar handig voor de late zondagmiddag. Net als Royal Blood eigenlijk die binnen een jaar al zo groot gegroeid is dat ze op Stage 1 mochten/konden optreden. De lekker volvette sound van het duo Mike Kerr (bas) en Ben Thatcher (drums) blijft indruk maken en het duo liet met sterke uitvoeringen van ijzersterke songs als Come On Over en Out Of The Black horen hoe goed ze zijn en hoe gemakkelijk ze het publiek konden veroveren. Voor alt-J was het vervolgens best een kluif met hun toch wat minder dik klinkende songs over Royal Blood heen te gaan. Dat gebeurde dan ook niet maar een geslaagde set was het zeker. Niet de meest voor de hand liggende afsluiter maar wel een lekkere en al helemaal omdat het een fijne pre-zomeravond was en de songs daar prima op aansloten.

De grote verrassing en de perfecte afsluiting van deze editie van Best Kept Secret was echter op Stage2 waar het Gentse STUFF. een ronduit verpletterend optreden gaf. Op basis van hun geweldige (gelijknamige) debuutalbum speelde de band een excellente set van jazz, eighties funk en wat al niet meer en wist het publiek daarbij optimaal te verrassen. De rijke eigen composities werden in een wervelende set met slim gekozen covers van Notorious BIG en Minnie Ripperton (Loving You) verrijkt. STUFF. is absoluut de band om deze zomer (en lang daarna…) heel erg in de gaten te houden!

(met grote dank aan Edwin Hofman en Bas Jansen)