Ze Mannschaft is een Amsterdamse band die we al eens eerder hebben besproken, toen ging het over hun naamloze eerste EP. Destijds was er kritiek op de bandnaam (“Vreemde naam trouwens: Ze Manschaft, Duits maar met een verduitst Engels lidwoord, dat op geen enkele logische wijze door wie dan ook zou worden uitgesproken”), maar werd er wel positief geschreven over de muziek. Al zou het wel erg lijken op “Neerlands trots” De Staat en niet zo zeer op Duitse muziek als Kraftwerk of Rammstein.

Wat doet Ze Mannschaft (van de kritieken van destijds op hun bandnaam trokken ze zich blijkbaar niets aan) op hun eerste album Gosu Ckac Ock!? Eerste single Cokebottleboy (gebruikt in een spotje van een Amsterdams kledingmerk) zou een liedje van Eagles Of Death Metal kunnen zijn, Bohemian Rhapsody lijkt heel erg, maar dan ook heel erg op een liedje van De Staat, dus niet op Queen, wat de titel wellicht doet vermoeden en een liedje als H.A.M.M.E.R. is erg Queens of the Stone Age.

Hou je van één van bovenstaande bands, dan kan het niet anders dan dat Ze Mannschaft’s album je sicher gaat bevallen. Net als De Staat klinkt de band als een rammelende machine (in dit geval “uit het Ruhrgebied”, we vinden het allemaal goed) en net als deze band stoppen de muzikanten er allerlei ‘belletjes, dingetjes en panfluiten’ in. Zo horen we aan het einde van Bohemian Rhapsody een gabberbeat, afkomstig van een app van een smartphone, zo lezen we in een interview met de heren.

Van de rampetampende opener Cologne (Keulen, is er toch iets Duits aan Ze Mannschaft!), de badass baslijn (die doet denken aan X klassieker I Don’t Wanna Go Out) in Beautiful Faces gecombineerd met gekke geluiden tot aan het springerige maar bluesy Rainbow Radio of het krassende Boxing Around, het zit allemaal goed in elkaar maar klinkt nergens overgeproduceerd of te strak. Het spelplezier spat er als het ware vanaf.

Ze Mannschaft lijkt zowel door de bandnaam als de muziek een band die humor hoog in het vaandel heeft staan. Daar is op zich niets mis mee, muziek geeft de mannen plezier en hopelijk ook de mensen die ernaar luisteren. Maar als je weet dat Ze Mannschaft maar liefst 16 maanden bezig was met de plaat, moet toch een belletje (heb je ‘m weer) gaan rinkelen. “Hee, deze jongens nemen muziek maken serieus, ze hebben langer dan een jaar geschaafd aan de liedjes voordat ze met de plaat naar buiten kwamen”. En zo is het. Gaat het live zien, ondergetekende zag de ploeg een cafeetje platspelen tijdens de Popronde van twee jaar geleden en wist: sie sind gut.