Na het inmiddels vier jaar oude debuut Sing is er nu opvolger Edda Lou van de band Yellow Bird, een project met onder meer de Amerikaanse vocaliste Manon Kahle op fiddle, ukelele en banjo en de Zwitserse vocaliste Lucia Cadotsch op melodica en percussie. Zij worden bijgestaan door drie muzikanten uit Berlijn, te weten gitarist/banjospeler Ronny Graupe, klarinettist Uli Kempendorff en percussionist Michael Griener.

In de muziek hoor je zowel (neo)folk, weird country en blues als lichte en luchtige pop. Dat maakt van Edda Lou zo’n album dat fris klinkt en volop flirt met de luisteraar. En hoewel het niet zo gek moeilijk is om pakweg de enorme invloed van grote songschrijvers Joni Mitchell of Carole King te traceren, gaat Yellow Bird net een stapje verder.

Tien songs presenteert de groep ons hier. Opener Apple Tree zet meteen sterk in op hemelse samenzang, maar al gauw ontdek je een compositie met opgewekte gospel- en bluesaccenten. Het interessante is dan ook vooral de manier waarop de veelkoppige groep aan de slag gaat met weird pop en folk, om daar dan speels een eigen draai aan te geven. Zo lijken de songs initieel vlotjes meezingbaar en onschuldig, tot je de teksten erbij neemt en begint in te zien dat Yellow Bird een heel eigen universum schept.

Neem In The Woods. Ook hier geldt dat die sterk gedragen wordt door samenzang, maar tezelfdertijd hoor je hoe de groepsleden de song inkleuren, met onder meer een baslijntje, wat klarinet en licht friemelende percussie. En een gitaar die eigenlijk niet goed weet waarin ze eigenlijk beland is. Op die manier duiken er weerhaakjes op en wordt duidelijk dat de groep het nemen van risico’s niet schuwt. Dat levert onder meer een song op als Black Train, dat met zijn tergend loom en traag tempo een onmiskenbaar dromerige feel heeft. Iets later duikt Blue Cowgirl op, waarbij je haast per direct aan de jonge, akoestische Joni Mitchell moet denken.

Met de titeltrack denk je mogelijkerwijs eerder aan country & western. Edda Lou moet het sterk hebben van duozang, maar wordt versterkt met rockgitaren en allerhande random geluidjes. Een song die wat doet denken aan woestijnrockers als Calexico of Giant Sand. Nog wat verder ontdek je tijdens Miss Miss experimentelere, zelfs avant-garde kantjes. Die maken duidelijk dat Yellow Bird meer is dan zoete, goed in het oor liggende pop & country. Hoe pakkend is het weemoedige Lone Sailor wel niet, alvorens over te gaan in de zwierige en soms onstuimige blues Rust And Bones. Als bonusje is er dan nog de leuke uitsmijter Mobile Home. Dat alles maakt van Edda Lou best een ontdekking.

Bonus track : Mobile Home