Het nieuwe album van Yadayn (het project van muzikant Gowaart Vanden Bossche), de opvolger van Vloed en Pendel, luistert naar de naam Adem. Het motief? Hoor de Ruimte die de Zee Ademt, alsof je Tijd Voelt.

Dat klinkt misschien behoorlijk zweverig, maar is alleszins zeker niet zo bedoeld. Wél maakt Yadayn op die manier duidelijk dat hij mikt op ruimtelijkheid en tijdloosheid. Zo je wil is Adem een wat losse verwijzing naar het klimaatbeleid, naar de druk van de toenemende industrialisatie en mechanisatie. Maar tezelfdertijd is het ook een vitale affirmatie van levenskracht en werkt de muziek als een bevrijdende synthese.

Adem is het derde album van Yadayn. Voor de opnames van het album maakte Vanden Bossche gebruik van diverse lokaties: allereerst in een leegstaand pand met veel reverb in zijn thuisstad Halle, maar ook het huis van zijn grootmoeder in De Pinte en Gent. Debuut Vloed was als geheel destijds minstens zo overweldigend als het gelijknamige boek van Roderik Six. Nadien was het meer versplinterde Pendel een uitweg uit de chaos ; een zoektocht naar de verhouding tussen compositie, klanklandschap en sonische textuur. Adem verenigt beide invalshoeken.

Het nieuwe Yadayn album ligt niet al te gek ver weg van de voorgangers, maar laat verstaan dat er nog meer dan voldoende uitdagingen zijn in het perspectief van twee handen en een gitaar. Zoals het werken met een vrouwelijke stem (vocaliste Eveline De Reu tijdens Ruimte) bijvoorbeeld.

Hoor is een heerlijk verzoek om de oren te spitsen voor de spitse, folky inslag die Vanden Bossche eerst nog op zijn ukelele hanteert, maar algauw wordt de ukeleleriedel aangevuld met melodietjes van akoestische en elektrische gitaar. Halfweg krijgen we een wissel en wordt het geluid sterk bepaald door exotische gitaarimprovisaties. Geen slechte zet, want het maakt de overgang naar Ruimte mogelijk.

Die vertrekt vanuit een akoestische gitaartokkel aangevuld met sample. Vaag echoot het de manier waarop José Gonzalez het intieme, melodieuze gitaarspel benadert, met onder meer invloeden uit flamenco. Ook de speelsheid valt op. Yadayn teert op het uitproberen van innovatieve ideetjes en durft ook meer in te zetten op ambient texturen en sonische expressies zonder gitaar.

Naar de zoute, zilte Zee dan maar. Die werkt wat nostalgisch. Eenvoud heerst, en daar mag dan al eens een stilte vallen. Het nummer doet heerlijk dagdromen. Bovendien is op te merken dat Vanden Bossche sommige imperfecties gewoon zo laat en niet de aandrang voelt die weg te werken of op te poetsen. Naar het einde toe krijgt de relatieve kalmte een tegengewicht in een door een stevige, pulserende drone die naar The Chemical Brothers verwijst, en die is zeker niet de enige droneklank die op dit Adem te vinden is.

Adem is een erg helder en bijzonder mooi klinkend album dat wat in de lijn van zijn voorgangers ligt, maar daar soms evengoed van durft af te wijken. Toch dient opgemerkt dat klankgewijs veel blijft hangen in gelijksoortige texturen (ambient guitarpicking, zo je wil) en maar af en toe echt, zoals tijdens het net geen kwartier durende centerpiece Tijd – afgeweken wordt van het basisstramien.

Net doordat de tracks wonderwel in elkaar vloeien is niet altijd even duidelijk waar wat begint of eindigt, al licht Vanden Bossche zelf toe dat het gaat om twee, aan elkaar verwante suites. Met Yadayn brengt hij sfeervolle, dromerige kamermuziek die uitnodigt tot reflectie maar die vooral een erg sterke indruk nalaat.