De Canadese singer-songwriter en multi-instrumentalist Will Butler is misschien wel het meest uitbundige bandlid van Arcade Fire. Waar de rest van die band al meerdere solo- en zijprojecten op naam hebben staan was het rond de solocarrière van Will Butler nog erg stil. Tot er vorig jaar opeens zijn debuutalbum Policy uitkwam. Het werd een minimaal electropop album, met tussendoor ruimte voor pianoballads en een psychedelisch uitstapje. Wat vooral opviel is hoe vlak en saai dit klonk. Enkel sporadisch was de gekte, uitbundigheid en bezieling te horen die we van hem kennen bij Arcade Fire.

Het waarom is een raadsel, maar nu is er opeens een live-album waar hij de liedjes van Policy en een handvol andere tracks in een fanatiek en rauw jasje steekt. Nu is daar opeens wel die kenmerkende energie en aanstekelijk enthousiasme hoorbaar. De keus lijkt dan ook makkelijk: als je fan bent van de rauwe, meer avontuurlijke Will Butler laat je Policy in de winkel liggen en koop je Friday Night. Toch zit ook hier een “maar” aan, te beginnen bij de structuur van dit album. Deze structuur is met een toegift en een introductie als openingstrack en een lange toegift wederom op het eind nogal vreemd te noemen. Daarnaast bestaat ongeveer de helft van het album uit tracks die niet op Policy zijn verschenen: nieuwe liedjes en een paar geïnspireerd door nieuwsberichten van The Guardian, waar een week lang elke dag een nieuwe track op hun website verscheen. Tot slot is er noog de losse humor op dit album, waar Butler in de lach schiet als hij zijn tekst vergeet of het publiek vraagt om mee te zingen met een nieuw lied wat ze nog niet kennen. Komediant Jo Firestone is mee op tour om de show nog chaotischer te maken door af en toe in te breken in de setlist. “When he  comes on stage, his request is to boo the shit out of him. Just boo him untill he cries”, roept ze naar het publiek bij de opkomst van Butler.

Maar muzikaal is Friday Night een zeer bijzonder album geworden. Met een band achter zich transformeert de koude, minimale synthpop uit de studio zich tot levendige, vol plezier en emotie gespeelde rock. Soms ontpopt hij zich tot crooner  en geeft hierdoor zelfs een pianoballad een smerig randje mee. Achtergrondkoortjes voorzien de muziek van extra soul. Chaotische synthesizers gooien je middenin de soundtrack van een sci-fi b-film. Terwijl schurende gitaar en harde ritmesectie altijd de lijn tussen dansbare funk en rauwe bar-rock bewandelen.  Kortom: op dit live-album komt zijn muziek tot leven.

Toch blijft het knagen, die chaotische manier waarop dit project aan de luisteraar wordt gegeven. De losse sfeer, improvisaties en humor zijn charmant, maar maken het album soms ook te melig en niet urgent genoeg. Ook zorgt het voor een sfeer die uitstraalt “je had er bij moeten zijn”. Na de zoveelste keer de introductietrack van Jo Firestone aan te moeten horen is de lol eraf en kun je het beter skippen. Een aantal liedjes worden door deze “lang leve de lol” aanpak muzikaal verpest en dat is jammer. Dan blijft er een live-album over dat muzikaal op alle vlakken beter is dan studioalbum Policy, maar één die je door deze genoemde redenen alsnog niet veel zult opzetten.  Misschien moet Will Butler deze gezellige show ook eens naar Nederland brengen voor een heerlijk avondje muziek en vooral ook lol.