De elektronisch getinte indiepop, de glanzende stijlelementen van de jaren tachtig; het is allemaal weer aanwezig op Indigo. Wat dat betreft heeft Jack Tatum, creatief brein achter Wild Nothing, zichzelf niet echt opnieuw uitgevonden. De band klinkt op dit vierde album echter wel wat soepeler en eleganter dan op het oudere werk. Er is dus wel sprake van enige ontwikkeling.

Toch weet dit fraai geproduceerde Indigo niet helemaal te overtuigen en dat komt vooral doordat Tatum niet bepaald dwingend voor de dag komt. Het album blijft vaak een sfeervolle stijloefening waarin Tatum lijkt te zijn vergeten de composities krachtig en memorabel te maken. Hij verzuimt ook zelf op de voorgrond te treden en er onontkoombaar verhaal van te maken. Zijn verlangens naar romantiek en het leven in een droomwereld en zijn gevoelens van nostalgie lijken er niet minder op te zijn geworden maar echt voelen doen we dat niet.

Indigo is op zich echter wel degelijk een prettige luisterervaring. De single Letting Go is soepel, onberispelijk en voert direct terug naar de jaren tachtig, toen dit soort ruimtelijke geproduceerde, atmosferische synthi-wave regelmatig voorbijtrok op de radio en de clipstations. Op The Closest Thing To Living klinkt Tatum weerbarstiger; als een studio wizard uit de jaren tachtig die zijn nieuwste apparatuur inzet voor een staaltje alternatieve maar kapitaalkrachtige pop. Oscillation laat daarentegen weer een akoestische gitaar horen, al is enige bombast nooit ver weg.

Op Wheel Of Misfortune schurkt Tatum tegen soft pop en AOR aan en op Partners In Motion leeft hij zich verder uit in het neerzetten van prettig gedateerde sferen: een typische ingeblikte, metalen gitaarsound aangevuld met sax en sequences. Dan is Through Windows net even beter: strak, met een lekker gitaartje en een warme atmosfeer. Canyon On Fire wordt doorsneden door – zowaar – gitaarnoise maar het is een kras in het glazuur en meer ook niet.

Productioneel gezien heeft Wild Nothing zeker stappen gezet maar zonder echt sterke composities en een dwingende persoonlijkheid achter de microfoon kun je dat niet als een echte vooruitgang zien, hoe lekker Indigo ook vaak klinkt. Strikt genomen is het artwork, een heerlijke pastiche op sommige hoesontwerpen van de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig nog het best geslaagd.