White Lung is een Canadese rockband waarbij de energie voorop staat. Een grote verantwoordelijke voor die felheid is zangeres Mish Way, die met haar krachtige, maar heldere schreeuw de aandacht opeist.  Instrumentaal klinken gitaren nerveus en bewegelijk en pompt de ritmesectie in volle vaart door. Waar de band in het verleden met deze opgefokte houding en niet aflatende snelheid nog met recht een punkband genoemd kon worden is daar door het gladdere, naar popmuziek neigende geluid op de laatste twee platen absoluut geen sprake van. Live wordt dit punkfeestje nog wel voortgezet, maar zeker op Paradise vliegen de mierzoete suikerspinnen je om de oren. Alles op topsnelheid weliswaar.

Het is toch wel even schrikken hoe glad en ook plastic dit album klinkt. De voortekenen waren al te horen op voorganger Deep Fantasy, maar hier wordt die koers in het extreme voortgezet. Vooral aan het productiegeluid valt dit ter merken:  Way’s heldere vocalen worden dikwijls begraven onder een robotachtig autotune effect waar doorgaans enkel de zoetst klinkende popartiesten mee wegkomen. Gitaren klinken dan wel nerveus, maar daaronder zit een laagje bombast suikerspin. De ritmesectie pompt de hele plaat in 1 tempo door, waarbij de bassdrum bovendien te ver voren de mix is gezet.

Ondanks al deze kritiek straalt dit album positieve energie uit, feestvreugde. Juist door de eenzijdige sfeer, zoete vocalen en doorpompend tempo is het wel een album waar je vrolijk van wordt op die momenten dat de verveling toeslaat. Je kan “gezellig” je huis schoonmaken met deze muziek op de achtergrond: het stoort niet, maar het gaat tegelijkertijd wel het ene oor in en het andere oor uit. Het is behang voor de stilte, maar het is wel behang dat definitief vastgeplakt blijft zitten. Voor een ooit zo veelbelovende, rauwe punkband is het helaas achteruitgang.