De Britse post-punkgroep White Lies wil met derde album Big TV gehoord worden. De drie jongemannen zijn zelfverzekerder dan ooit en noemen het nieuwe album hun beste plaat tot nu toe. Sterker, de band zegt te hebben geleerd van bepaalde fouten die tijdens het maken van tweede album Ritual uit 2011 gemaakt zijn. Op het nieuwe album is nog steeds het herkenbare donkere geluid van White Lies te horen, maar ditmaal was melodie en “het liedje” belangrijker dan ooit. Written in Music sprak zanger/gitarist Harry McVeigh en drummer Jack Brown in Amsterdam.

WiM: Ik hoorde Harry in een radio-interview zeggen dat Big TV jullie beste album tot nu moet zijn. Hoe moeilijk was het om dit album te maken?
Harry: Het is altijd moeilijk een nieuw album te maken. We hebben een jaar uitgetrokken voor dit album. Om zolang aan één plaat te werken is niet makkelijk. Maar we houden van uitdagingen.
Jack: Ik heb het gevoel dat we op een breekpunt zitten met deze plaat. Hij is beter dan de vorige. En de druk die we voelden bij het maken ervan komt van onszelf. We wilden echt iets presteren en net zolang eraan werken tot we er echt waren, tot het echt af was.

WiM: Uit jullie persbericht maak ik op dat jullie niet meer een “cool, alternatief, indiebandje” willen zijn, maar liedjes willen maken die ertoe doen, die mensen over twintig of dertig jaar nog kennen. Is er een liedje op Big TV dat die potentie heeft of moeten jullie die track nog schrijven?
Harry: First Time Caller is wel een song die het misschien zover zou kunnen schoppen. Qua songwriting is dat lied beter dan het meeste dat we eerder geschreven hebben. Bovendien is het tamelijk catchy en is het een meezinger. Het zou dat lied kunnen zijn dat over zoveel jaar bij de karaoke gezongen wordt.

WiM: Waarom hebben jullie dat lied dan niet uitgebracht als eerste single in plaats van There Goes Our Love Again?
Jack: Het liefste zouden we First Time Caller morgen al uitbrengen, zo blij zijn we ermee. Maar goed, daar hebben we niks over te zeggen.
Harry: De keuze van de singles ligt bij de platenmaatschappij en dat is misschien ook maar goed ook. Zij hebben de taak onze muziek te verkopen, wij maken de muziek. Maar First Time Caller zou een geweldige single zijn. Hopelijk bereikt het lied meer mensen dan alleen onze huidige fanbase. Het geeft zo’n opwindend gevoel dat we die kans misschien krijgen met dat nummer.

WiM: Jullie boden eind juni Getting Even aan als gratis download naast de eerste single. Waarom dat lied?
Jack: Het is een cadeautje en tevens een middel om te checken wat men van je nieuwe materiaal vindt. Tot nu toe zijn de reacties positief. Dat geeft ons een grote boost.
Harry: Getting Even is de perfecte song in dit geval, het vat het geluid op het nieuwe album min of meer samen. Het is een van de langste nummers, langer dan vijf minuten, en daardoor bij voorbaat al niet geschikt voor op de radio. Toch behandelen mensen het al als een single, dat is geweldig.

WiM: Op de albumcover is een schilderij te zien van een astronaut. Heeft dat enige link met de albumtitel Big TV? Als in: de wens (van velen om) rijk, beroemd en succesvol willen worden?
Harry: De kunstenaar die de artwork verzorgt werd ons geïntroduceerd door een vriend. We vinden het vooral een opvallend schilderij. De kleuren, de heftige penseelstreken, maar vooral de blik van de astronaut hebben bijna iets nerveus. Het past bij de vibe van de plaat. Als je dan toch een link wilt leggen tussen het album en het schilderij: in de jaren ’60 was ruimtereizen een hot thema op tv. Het was iets waar mensen eerder alleen van konden dromen en in die tijd werd het mogelijk, het werd werkelijkheid.

WiM: Jullie vorige albums hebben nogal donkere thema’s als dood en vergankelijkheid. Wat is het thema van Big TV? En is jullie sound met opzet donker of is dat iets dat gewoon gebeurt?
Harry: Dit album heeft iets verheffends, iets prikkelends. Het is een prominent aspect. De essentie van het album is echter melodie. De meeste nummers hebben de potentie in je hoofd te blijven hangen. Elk liedje is een snapshot uit het leven van een meisje dat vertrekt uit haar provinciestadje naar een grote metropool met de hoop op een modern en fantastisch leven. Ze verbrast al haar geld aan een grote tv en zit dan eenzaam op een klein kamertje in een appartementengebouw. In onze woonplaats Londen zie je dat soort mensen de hele tijd.
Jack: Er zit zeker iets donkers in onze liedjes. Het is belangrijk voor onze hele sound. Liedjes als Death en Farewell To The Fairground boeien ons. Als je terug kijkt naar eerder werk weet je dat het altijd een deel van ons was en zal zijn. Het werkt op deze manier, dus is het belangrijk dat we eraan vasthouden. Het melancholische hoor je dus ook op album drie.

WiM: Met dit album zijn jullie meer terug gegaan naar de manier van werken op het eerste album To Lose My Life. Het is minder technisch en klinkt losser, zelfverzekerder dan de tweede plaat. Staan jullie nog wel achter Ritual?
Harry: Er staan drie of vier songs op Ritual waar ik echt van houdt. De single Bigger Than Us is misschien wel onze beste single tot nu toe. Aan de andere kant: we moesten een paar fouten maken, die maakten we op dat album. Ze vormden ons tot de band die Big TV kon maken. Zo heeft ook Ritual zijn eigen plek.

WiM: Dus er zal van alle albums wat te horen zijn live?
Harry: Ja, we zullen zo’n drie of vier songs van het tweede en vijf of zes van het eerste album spelen. We willen een set spelen met de highlights van alle albums.
Jack: Het is geweldig dat we nu in de luxepositie zitten dat we nummers kunnen kiezen van drie albums. Dus het zullen inderdaad de beste en onze favoriete liedjes zijn die gespeeld gaan worden.

WiM: Hoe ziet de komende tijd eruit voor jullie? Meteen nieuwe nummers schrijven tijdens de tour of eerst even genieten?
Harry: Voor dit album namen we eerst zes maanden vakantie. Heerlijk is dat. Niet dat we elkaar niet zagen in die tijd, we zijn goede vrienden, dus kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer. Maar voor Charles (Cave, bassist en tekstschrijver in de band, red.) was het wel goed om even tijd buiten de tourbus te spenderen.
Jack: Het zou lekker zijn dat het album zo’n succes wordt dat we achttien maanden of zo toeren met dit album. En inderdaad, je kunt niet echt schrijven als je aan het toeren bent. Een tour is opwindend en vermoeiend tegelijk, het zou een te grote moeite zijn je dan nog te concentreren op het maken van nieuwe muziek. Sommige bands schrijven wel terwijl ze op tour zijn. Wij kunnen dat niet. In die break van een half jaar deden we maar zo’n vier shows. We zaten in de “making album modus”. Tijdens een tour raakt je lichaam extreem snel uitgeput. We concentreren ons dan liever op gezond en fit blijven. We houden de twee dus het liefst gescheiden.

Livedata: