Om nou direct een album met zo’n hele lange track te beginnen is wel erg pretentieus. Toch komt het uit West Londen afkomstige White Lies er goed mee weg. Time To Give laat horen dat ze zeker nog niet afgeschreven zijn. Na met To Lose My Live… een van de mooiste debuten van deze eeuw af te leveren, komen opvolgers Ritual, Big TV en Friends daar maar fragmentarisch bij in de buurt. Five laat een ander geluid dan op de eerste plaat horen, maar wel met een verfijnder volgroeid resultaat. Nog steeds overduidelijk een rockband met de roots in de postpunk. Nu geen knallende drums sterk in de mix afgesteld, maar een hoofdrol voor de harde gitaar. White Lies wordt voorheen met regelmaat verweten een commerciële hitmachine te zijn. Op Five staan geen songs zoals Death, Farewell to the Fairground en To Lose My Life welke men schaamteloos op een Eighties Revival Party kan draaien. Zelf zien ze de plaat als een mijlpaal, het cadeautje voor de fans om hun tienjarige bestaan te vieren.

Des te verrassend is het dat ze in september al de ruim zeven minuten durende single Time to Give droppen. En dat die dan nog vrijwel gelijk zo massaal wordt opgepakt, heeft het trio van White Lies waarschijnlijk ook niet verwacht. Wat maakt deze herfstplaat welke de winter aankondigt dan zo bijzonder? De combinatie van de heldere keyboardklanken en het nostalgische gevoel? Is het gewoon simpelweg, de juiste single op het juiste moment, verder niet teveel bij nadenken. Een samenloop van onverklaarbare omstandigheden. Als hier een formule voor is, dan wil elke band die wel bezitten. Maar om nu van het hoogtepunt te spreken? Daar komen andere tracks eerder voor in aanmerking. Met een energieke discobeat laten ze zich in het krachtige staaltje postpunk plezier Never Alone van hun meest dansbare kant horen. Pianoakkoorden gaan gebroederlijk met de basgitaar van Charles Cave samen alsof het een uniek instrument is. Die toetsen komen op het Kick Me einde op een meer genuanceerde manier als gastinstrument terug, al klinkt het nog net te voorzichtig. Zonde, want hierdoor gaat de hele opbouw een beetje de mist in; niet voor het zingen de kerk uit gaan, maar in een anticlimax het hele gebouw vermijden. Reëel gezien hadden ze hier daadwerkelijk meer tijd in moeten stoppen, het is ondanks de aanwezigheid van doordachte sfeerschetsen gewoon niet af. Finish Line komt pas echt op gang als de gitaar zijn intrede doet, eerst voorzichtig en nieuwsgierig, maar al snel meer aanwezig. Maar zo overrompelen als bij de eerste twee nummers wil het niet.

Revengeren doen ze gelukkig wel in Tokyo. Met de gedetailleerde electroclash gaan ze terug naar de bombastische campy synthpop van de jaren tachtig. Bijna fout genoeg om indruk bij het Eurovisie Songfestival te maken, zo catchy raakt het je. Het bullseye moment komt vervolgens in het spontane Jo? welke een stuk geraffineerde in elkaar zit. Stukken synthpop worden aan melodieuze gitaarexplosies gekoppeld, welke zelfs tegen de symfonische rock schuren. Hoe groot kan je jezelf opblazen zonder tot ontploffing te komen, die scheidingslijn wordt net niet gehaald. De ingetogen Denial ballad gaat op het juiste moment de hoogte in. Voert motor drummer Jack Lawrence-Brown op het debuut voornamelijk het tempo op, hier komt een meer afwisselende benadering naar boven. Door de ruimte die hij schept krijgt Harry McVeigh ruimte voor zijn toegenomen gitarist kwaliteiten. Eventjes de vocalen in de pauzestand, om genadeloos toe te slaan. Believe It is de teleurstellende tweede single, teveel op het gemiddelde platen kopende publiek gericht. Wat een geslaagde marketingzet moet zijn, blijkt in de praktijk terecht minder succesvol. Het duistere Fire and Wings is het ultieme hoogtepunt van Five. De ingedutte vleermuizen worden in een seance tot ontwaken gedwongen. Log manoeuvreert de track zich tot een te voorspoedig einde. Hier kunnen ze met gemak nog drie minuten aan vastkoppelen. Five wil bij lange na niet zo overweldigen als die intrigerende eerstgeborene. Ze richten met Time to Give de aandacht wel weer op zich. Of Five een blijvertje is, durf ik hier niet met overtuiging uit te spreken.