Wat is het uit Austin, Teaxs afkomstige White Demin toch een heerlijke energieke band. Bijna therapeutisch gaan deze hyperactieve jongens maar eindeloos door. Hun vette mix van funkrock, fusion, psychedelica en zelfs country openbaart zich alsof er nooit iets anders bestaan heeft. De onvoorspelbare breaks zetten schaakmat voordat je over hun volgende zet hebt nagedacht. Nog steeds sluiten ze geen compromis af om een meer toegankelijke sound neer te zetten. De dynamiek draaft onverschrokken met het in precisie uitgevoerde slagwerk van Greg Clifford door. Zijn hypnotiserende percussie vormt een speelveld waar de overige muzikanten eindeloos op improviseren. De invloed van deze meesterlijke drummer is net zo van belang als zijn ondertussen grotendeels naar de eeuwigheid verbannen voorgangers uit de rockende jaren zeventig.

Door de korte Side Effects tijdsduur is het in principe een veredelde mini album. Neemt niet weg dat er genoeg spannends op gebeurt. Het retestrakke Small Talk (Feeling Control) is het rondslingerende visitekaartje en sluit feilloos op het vorig jaar verschenen Performance aan. Door de pedaleneffecten van James Petralli ontstaat er een gitaarsound welke in de seventies de benaming futuristisch meekrijgt. Anno 2019 kwalificeren we dit als nostalgische retro geluid. Met Afrikaanse elementen geeft Clifford er een aangename draai aan. De opgestapelde en aangekoekte stofdeeltjes in de versterkers hebben hun weg naar de verstikkende buitenwereld al snel gevonden.

Het herhalende zompige fullspeed Hallelujah Strike Gold is een opzwepende woestijnrocker waar de funky lijnen een pad voor de te volgen smerige gitaarakkoorden uitstippelen. Shanala heeft een clichématiger weinig afwijkend verloop. Lomp en dreigend komt het frontaal op je af, om dwars door je heen te gaan en laat je in verwarring nagenietend achter. Er is weinig tijd om hierbij stil te staan, de overspannen NY Money orgelklanken dringen zich alweer op. Bijna zeven minuten lang krijgt deze track in vertraagd tempo de mogelijkheid om zich op te bouwen. Toch bijzonder dat het zonder een duidelijke climax de hele tijd blijft boeien. Natuurlijk krijgt de gitaar vrij spel, maar gooit er geen complexe solo’s tussendoor. Meer in de vorm van sfeerbepaling horen we de nodige jaren tachtig verwijzingen terug.

Het country tussendoortje Out of Doors vormt de aanzet tot het bluesy Reversed Mirror. Dat de blues aan de rockbasis staat benadrukken ze hier overduidelijk. Met de dromerige softporn kitsch switch geven ze er net een onverwachte wending aan om vervolgens stijlvol af te sluiten. Dat er in James Petralli een groot zanger schuilt benadrukt hij nogmaals in het warme So Emotional. De song wentelt zich vooral om zijn zwoele zelfverzekerde vocalen heen welke weer op een totaal andere wijze in de garagepunk van het opgefokte Head Spinning gebruikt worden. De dub echo Introduce Me soul geeft nogmaals de muzikale tradities vervreemding aan. White Denim laat zich niet in hokjes plaatsen. Dat hoor je al horen tijdens het voortreffelijke Corsican Lemonade periode terug en daar wijken ze ook nu geen seconde vanaf.