Wat een heerlijke band blijft White Denim toch! Net als vorige album Stiff (2016) is ook Performance weer zo’n super aanstekelijke collectie topsongs.

De uit Austin, Teaxs afkomstige band heeft in frontman James Petralli dan ook een groot songwriter die immer imponeert. De zo heerlijk los gespeelde mix van rock, funk en psych heeft zoveel energie en levensvreugd dat je er gewoonweg niet onderuit kunt. En dat alles ook nog eens met een dikke lading soul overgoten.

Performance staat weer vol geweldige songs met heerlijke gitaarriffs, wel heel erg fijn stuiterende ritmes en ijzersterke zanglijnen en dubbeldikke vocalen. En zei ik al dat Petralli geweldige songs schrijft die mooi melodieus tegelijk super aanstekelijk zijn? In vrijwel elke song hoor je referenties aan muziek die we in ons muziekgeheugen hebben opgeslagen zonder als een kopie te klinken. Precies de juiste elementen zijn aan Petralli’s songs toegevoegd en of soms zelfs er vanuit opgezet, om een onnavolgbaar album te maken.

Natuurlijk kennen we het verhaal van White Denims drummer Josh Block en gitarist Austin Jenkins die er in 2015 voor kozen om de band te verlaten en er met soulzanger Leon Bridges, wiens eerste, wel heel succesvolle Coming Home album zij produceerden, vandoor te gaan. Maar met toetsenman Michael Hunter en drummer Conrad Choucroun haalden Petralli en bassist Steve Terebecki er prima vervangers voor terug. Performance is de eerste plaat in deze bezetting en de drie jaar blijken uitstekend besteed.

Performance is ondertussen alweer hun achtste album in acht jaar en de creativiteit en energie lijkt nog steeds niet te stoppen. Met elk album wordt de band eigenlijk alleen maar beter. De van galmrock doortrokken albumopener Magazin is de perfecte binnenkomer en met de titeltrack en het daarop volgende Fine Slime trekken ze een fijn rockpad heerlijk door. Om met Double Death de groove er even flink overheen te gooien en met fantastisch gitaarwerk de song nog geweldiger te maken. Zalige track.

Met het betere ragwerk startend en vol elektronisch doortrekken is Moves On gelijk op het eerste gehoor al een White Denim klassieker. Wat een wereldtrack. It Might Get Dark, met zijn hobbelritme en open rockend refrein, is al net zo geweldig net als het virtuoos gespeelde, mooi verrassend ontluikende, Sky Beaming. Ook met het supergroovy Backseat Driver maakt de band indruk. Om met het briljante Good News ( ja ja Big Star is nu echt niet ver weg…) de plaat vorstelijk af te sluiten.

Performance is wederom een heerlijk dynamische White Denim plaat. Weinig bands die zo aanstekelijk en fantastisch klinken. Nummer acht is weer een prachtplaat.