×

Recensie

Alternative

17 oktober 2018

Whispering Sons

Image

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: PIAS

Image Whispering Sons Alternative 3.5 Whispering Sons – Image Written in Music https://writteninmusic.com

Het uit Brussel afkomstige Whispering Sons won bijna twee jaar geleden de 20ste editie van de Humo’s Rock Rally. Een gedroomde start, maar ook met de terechte zware druk om aan het verwachtingspatroon van het publiek te voldoen met een overrompelend debuut. De band bracht reeds 2 indrukwekkende EP’s uit (Whispering Sons en Endless Party) maar voor het debuutalbum is voor allemaal gloednieuwe songs gekozen. Er wordt dus duidelijk vooruit gekeken, de drang om zich verder te ontwikkelen is groter dan het vasthouden aan al gecreëerde kleine successen.

Veel raakvlakken met de post-punk uit begin jaren 80, maar ook vooral invloeden van de Darkwave zijn hierop aanwezig. Hierdoor passen ze wel tussen acts als Deine Lakaien en Pink Turns Blue, al ontbreekt gelukkig de Duitse kenmerkende tongval, wat toen zijn charme had, maar wat hedendaags wat gebrekkig over komt. Voegt Image nog iets nieuws toe, of is het vooral een mooie aanvulling op het voornamelijk eind vorige eeuw ontstaande repertoire? Helaas neigt mijn gevoel net iets teveel naar het laatste. Vernieuwend is het dus niet te noemen, het onderscheid zit zich voornamelijk in het meer uptempo gerichte karakter van Whispering Sons.

Werd er voorheen voornamelijk gebruik gemaakt van een drumcomputer, tegenwoordig is het gezelschap wel van een echte slagwerker voorzien. Sander Pelsmaekers slaat er in Got A Light opgefokt en versneld op los, bij Alone hoor je juist een old school U2 achtige roffel. Niet voor niets is deze track verkozen tot single, en presenteert Whispering Sons zich hierbij met een hete shocking videoclip. Gitarist Kobe Lijnen klinkt als Robert Smith, maar dan niet zoals bij The Cure, maar juist zoals hij in de te hulp schietende rol bij Siouxsie and the Banshees speelde. Ook is er een prominente plek weg gelegd voor bassist Tuur Vandeborne, door zijn toedoen klinkt het net wat minder klinisch, hij grijpt wel duidelijk terug naar de post-punk van Joy Division. De synths van Sander Hermans kleuren het geheel net wat minder grijs in, weids opgezet waken ze over de soundscapes, niet overheersend, maar eerder in ondersteunende rol.

Wat mij heel erg bevalt bij Whispering Sons is de zang van Fenne Kuppens, het heeft iets lugubers, wat ook terug te horen is bij de jaren 90 albums van Scott Walker, ze zou een kleindochter van hem kunnen zijn, maar echt angstaanjagend komt Fenne niet over. De grootste verrassing is waarschijnlijk wel dat we hier te maken hebben met een zangeres, en dat hoor je niet terug in het diepere geluid. Ondertussen verschillende live opnames gehoord, en dan verraad ze zichzelf wel in de gespeelde kwaadheid. Whispering Sons is binnen het genre een prettige aanvulling, maar of dit een blijvertje zal zijn, moeten we nog afwachten. De release valt mooi net in de Halloween periode, dus de stoffige vleermuisjurkjes mogen weer van zolder worden gehaald.



  1. Stalemate
  2. Got A Light
  3. Alone
  4. Skin
  5. No Time
  6. Fragments
  7. Hollow
  8. Waste
  9. Dense
  10. No Image