×

Concert

20 augustus 2014

Warpaint krijgt Oosterpoort in trance

Geschreven door: Natalie Polman

Label: Rough Trade Records

Echt vol staat het niet, maar de kleine zaal van de Groningse Oosterpoort is toch aardig gevuld met fans van het Amerikaanse viertal Warpaint. Wat opvalt is de extreme gemêleerdheid in het publiek. Frivole meisjes van begin twintig en jongens met hoornen brillen in geruite overhemden kijken net zo uit naar het optreden als oude stoppelige rockers en chique uitgedoste huisvrouwen. Het tweede album, simpelweg Warpaint getiteld, blijkt bij velen in de smaak te vallen. Toch zien we geen metalheads of ruige punkoutfits. Warpaint is toch vooral een band van verstilde psychedelische droommuziek.

Zangeressen/gitaristen Theresa Wayman en Emily Kokal, bassiste Jenny Lee Lindberg en drumster Stella Mozgawa komen op in ogenschijnlijk casual outfits en met ongekamde haren, maar in hoeverre hun wijde blouses en dikke sweaters onderdeel zijn van een anti-seksisme koers, is de vraag. Het lijkt op z’n minst een statement. Luister maar naar de muziek, ons uiterlijk doet er minder toe, lijkt de band te willen zeggen. En terecht.

De band opent niet met het instrumentale Intro, van het laatste naamloze album, maar start meteen met Keep It Healthy, het ‘echte’ openingsnummer. Een beetje jammer is het wel, aangezien de twee nummers zo goed op elkaar aansluiten en elkaar zelfs versterken. Later blijkt Intro wel op de setlijst te hebben gestaan, maar doorgekrast.

Warpaint kenmerkt zich, zowel op plaat als live, door zijn ingetogen en soms bijna verlegen presentatie. De band zal je de bandnaam niet toeschreeuwen of roepen dat je ‘mee moet doen’. Dat is ook niet nodig. De prettig opgebouwde setlijst met soms lang uitgesmeerde liedjes, het rustige podiumlicht en de bezwerende melodieën brengen de zaal als vanzelf in een droomtoestand. Vooral het Massive Attack-achtige Hi (Warpaint, 2014), de gouwe ouwe Undertow (The Fool, 2010), hit Love Is To Die (2014) en slotnummer Elephants (Exquisite Corpse, 2009) laat de mensen gelukzalig meewiegen.

Er wordt flink geswingd op Disco//Very (2014) – vooral dankzij de aanstekelijke baslijnen van Lindberg – en wanneer Mozgawa aankondigt dat de band zich even om zal draaien in plaats van van het podium af te wandelen alvorens een toegift te spelen, wordt er hard gelachen en gejoeld. De toegift bevat behalve het semi-akoestische Billie Holiday (2009), het nieuwe maar onuitgebrachte No Way Out en het geweldige Elephants wordt lang uitgesponnen. En dan wordt er in de vingers geknipt en is het exit hypnose. Ruim anderhalf uur spelen vloog voorbij als ware het hooguit drie kwartier.