Wat krijg je als je de bevreemde acid van Paranoid London en de maniakale garagerock van Fat White Family mixt en er ook nog een beetje lo-fi van Childhood bij gooit? Wij wisten het ook niet, maar Warmduscher is het antwoord. Naar het schijnt kwamen de Londenaren op oudejaarsavond 2014 bij elkaar om gewoon voor de lol een huisfeestje te spelen, een soort jam. Die jam is niet meer opgehouden, die lol ook niet. Mysterieus en meer dan een beetje bizar verschuilen de leden zich achter aliassen als Clams Baker,  Lightnin’ Jack Everett, The Saulcano, Mr. Salt Fingers Lovecraft en The Witherer aka Little Whiskers. Van het bevreemdende, lichtgestoorde debuut Khaki Tears zijn we nog niet herstelt. Daar liet de band al horen vanalles door hun rauwe garagerock te mixen. Nu is daar Whale City, een soort concxeptalbum over……..tsjah…!

Spoken word intro Bright Lights laat ons kennismaken met Whale City: “My head is bruised and bleeding from the constant pounding on the dashboard. Here it comes. Whale City”. Zo zitten we gelijk al in een wereld vol verwachtingen en hard geweld. Een wereld vol gangsters, ongure sferen en pistoolgevechten, zo blijkt al snel. Waar de hoofdpersoon het al snel hoog in zijn bol krijgt en carrière denkt te maken voor zichzelf, in de muziek en zoveel meer. “whoooooooooo, I got friends”, klinkt het enthousiast, maar enigszins sarcastisch in I got Friends, als we er al snel achter komen dat deze vrienden niet te vertrouwen zijn en niet veel voorstellen, net als de hoofdpersoon. De bijna vals en met falsetto gezongen soulballad Summertime Tears klinkt als een droevige conclusie, maar deels ook een bevrijding.  Het is een concept recht uit een pulpcrime boekje met een flinke scheut zonovergoten desolate sfeer in een kustplaatsje richting Florida. Een boekje dat je ergens voor 25 cent hebt opgepikt (toegeven, waar koop je tegenwoordig nog een boek voor 25 cent? Stelletje afzetters) en binnen een halve dag hebt uitgelezen. Om op het eind ook nog tot de conclusie te komen dat de helft van de laatste bladzijde vol typfouten zit, waardoor de clou van het verhaal volkomen onleesbaar en onlogisch is geworden. Aldus Whale City. Daar worden we niet veel wijzer van.

Dat hoeft ook niet, want de sfeer is compleet geschift en maniakaal, muzikaal zorgt dat voor veel verrassingen. Zo mengt Big Wilma nijdige surfgitaar met raps. Raps die we op het album nog vaker tegenkomen en ons sterk doen denken aan de gekheid en energie van Beastie Boys, met die typerend rauwe “megafoon”-klank.  Onderweg horen we ook nog rauwe soul op 1000 Whispers en het al aangehaalde Summertime Tears. Maar het is vooral opvallend hoe funky dit album is geworden en dat telkens goed weet te combineren met de basis van garagerock en lo-fi klanken tot een zweterig en psychotisch geheel dat er boven alles goed in slaagt om het “zomers” te houden.