In oktober 2012 werd het nieuwe album van Villagers al aangekondigd maar nu is het eindelijk zover. Twee en een half jaar heeft de band erover gedaan om de opvolger van het succesvolle debuutalbum Becoming a Jackal te maken maar het is het wachten absoluut waard geweest.

Zanger, tekstschrijver en frontman Conor O’ Brien heeft getracht alle teksten voor {Awayland} te schrijven vanuit het gezichtspunt van een jong kind. Wat zou dit (innerlijke) kind zeggen als hij al kon praten? Conor speelde eerst met het idee om het nieuwe album Birth te noemen, met op de album-cover een kleine jongen die uitkijkt over zee. Maar uiteindelijk gaat het album voornamelijk over de onschuld en verwondering die we als kind ervaren en gedurende de jaren richting volwassenheid langzaam maar zeker kwijtraken.

In tegenstelling tot Becoming a Jackal is {Awayland} echt een band-album geworden. Daar waar op het debuut Conor zo goed als alle lijnen uitzette, was er nu een veel betere samenwerking tussen hem en de muzikanten Cormac Curran, Danny Snow, James Byrne en Tommy McLaughlin. Vooral de (orkest)arrangementen van Curran komen op {Awayland} goed uit de verf. Na het vele touren (ruim twee jaar) zag Conor ook dat de band zo is ‘gegroeid’ dat een intensievere samenwerking niet meer dan een logische stap zou zijn.

Toch was het maken van het nieuwe album, om het kind-uitgangspunt nogmaals te onderschrijven, een zware bevalling. Eerst probeerde Conor nummers te schrijven vanuit het spelen op een akoestische gitaar maar hij vond dat zo slecht klinken dat hij eerst een soort ‘ muzikale landschappen en soundscapes’ schetste van waaruit zich dan later songs zouden kunnen ontwikkelen. De teksten op het album waren eigenlijk van secundair belang.

Voor inspiratie luisterde Conor naar instrumentale muziek van onder meer David Axelrod, Jean-Claude Vannier en Lalo Schifrin, stapels krautrock en funk. Vooral het repeterende karakter van ritmes viel hem op. Passing a Message is een nummer voortgekomen uit één van deze soundscapes. Daarnaast vond er voor Conor een soort her-introductie in electronic plaats, die op {Awayland} duidelijk gestalte krijgt. Als tiener luisterde hij al vaak naar Tricky, Portishead, Aphex Twin en vooral Björk maar na een avond dansen in Berlijn werd hij opnieuw getriggerd door electronic, vooral techno. Gretig begon hij maanden te luisteren naar o.a. Plastikman en Drexciya en later ontdekte hij via Nosaj Thing weer artiesten als Flying Lotus en Caribou en zelfs minimal ambient-acts als Oval en Monolake.

Op Eurosonic speelde Conor vrijdagmiddag akoestisch en solo de eerste vijf nummers van {Awayland} en dat smaakte meteen al naar meer. My Lighthouse, het eerste nummer op het album, is meteen het rustieke uitgangspunt van de plaat. Zoals een vuurtoren die heerst en schijnt over de kust, zo laat Connor tekstueel zijn licht schijnen op vele (spirituele) levenslessen en ervaringen. Vooral het geweldige Earthly Plesure, dat op plaat nog veel dreigender en spannender klinkt en de eerste single Nothing Arrived maken diepe indruk. Laatstgenoemd nummer legt haarfijn de paradoxale manier van leven op spirituele wijze bloot: ‘ What were we hoping to get out of this?/Some kind of momentary bliss?/I waited for Something, and Something died/ So I waited for Nothing, and Nothing arrived/It’s our dearest ally, it’s our closest friend/It’s our darkest black-out, it’s our final end.’

De meeste teksten van het album zijn geschreven rond de tijd van de zware aardbeving in Japan. Deze gebeurtenis toont volgens Conor maar weer eens aan hoe machteloos je als mens staat als ding soort dingen gebeuren en dat we niet zo belangrijk zijn als wij onszelf vaak vinden. Na het lezen van hoofdstukken van een boek van Carl Sagan over de evolutie van de menselijke intelligentie werd dat besef nogmaals duidelijk onderstreept: we zijn als mens slechts voor een zeer beperkte tijd hier op aarde. Met deze inspirerende ‘ les’ in het achterhoofd ging Conor aan de slag met zijn teksten.

Hoewel de eerste helft van het album zonder twijfel het meest tot de verbeelding spreekt is {Awayland} een prachtplaat geworden die zowel tekstueel als muzikaal steeds dieper onder je huid kruipt en bij elke luisterbeurt weer nieuwe lagen prijsgeeft. Naast eerder genoemde hoogtepunten zijn vooral The Waves, The  Bell, het sfeervolle Grateful Song en de fraai opgebouwde slottrack Rhythm Composer prachtig. Conor vindt zelf de instrumentale titeltrack het meest geslaagd omdat het het meest pure nummer is dat hij geschreven heeft. Hoewel het erg rustgevend klinkt en een aardige compositie is deel ik die mening niet. Judgement Call, dat wel een heerlijke opbouw en climax kent, valt een beetje uit de toon, vooral vanwege de monotone drumpartij en de degelijke ballad In a Newfound Land You Are Free is ook geen hoogvlieger.Toch zijn dit slechts zeer kleine smetjes op een verder voortreffelijk album, dat Villagers onder een nog groter publiek bekend en bemind zal maken.

Op 9 maart speelt Villagers  in Tivoli te Utrecht en op 10 maart is de band van de partij bij het festival Where The Wild Things Are in Zeewolde.