×

Concert

23 augustus 2016

Verslag vrijdag en zaterdag Lowlands 2016

Geschreven door: Pieter Visscher

De zaterdag van Lowlands is net zo zonnig als de vrijdag. Ook daarom is Ry X verheugd dat er zo veel mensen zijn komen opdagen in de India, net na twaalven. De Australiër maakte al indruk op Best Kept Secret en in Paradiso en doet dat nu weer. Zijn met klassieke instrumenten, zoals een viool, en veel elektronica aangeklede singer-songwriterliedjes hebben vrijwel allemaal een virtueel kwaliteitslabel. De klasse van Ry X ligt bovendien verscholen in zijn karakteristieke falset. Die is prachtig.

Reggae is ook te horen op Lowlands. Een dag voor Damian Marley zorgt de Franse reggaehoop in bange dagen Dub Inc voor een smaakvolle set, waarin ook ruimte is voor hiphop en dance. De India is wel in voor wat beweging op de vroege zaterdagmiddag.

Een van de USP’s van Lowlands is het out of the box denken. Zo staan Henk Poort, Ernst Daniël Smid en Marco Bakker in de Alpha. Niet op de cruise control, maar in een operasetting, die anders is. Met een koor en indrukwekkend orkest erbij passeert een groot aantal klassiekers de revue. Het is een ode aan overleden grootheden. Hotel California komt natuurlijk voorbij (Glenn Frey). ‘We gaan even knallen!’, roept Smid, waarna inderdaad een redelijk verpletterende versie van Motörheads Ace Of Spades volgt.  Verrassend. Een kniesoor die dan ook maalt om het belabberde Engels van de drie tenoren. Vooral de blazers- en strijkerssectie gaat volledig los. Prince (Purple Rain) en Bowie (Let’s Dance) ontbreken ook niet. In de toegift nogmaals Ace Of Spades. Marco Bakker is de enige die stoïcijns blijft. Poort en Smid ogen minder blasé in de halfvolle Alpha. Ze genieten met volle teugen.

Gedanst wordt er ook bij Cassius, in de Bravo. Het danceduo uit Frankrijk, in old school trainingsjasjes, mixt hiphop en house net zo makkelijk aan funk en soul als psychedelica. Jongens die het ook met de handjes los van het mengpaneel kunnen. Wordt hier getoverd?

In de Alpha in elk geval wel, want Wolfmother is terug en laat horen dat de oude vorm er nog altijd is. Stonerrock met een kapitale S. Woman is een klassieker die het publiek nog altijd op de banken krijgt. ‘Is het woord kapper al gevallen?’, vraagt iemand die ziet dat ik aantekeningen maak. De dit jaar 40 geworden zanger/gitarist Andrew Stockdale heeft een haardos waar je als klein kind zomaar anderhalf uur in kunt verdwalen. Lekker laten groeien die handel. Wolfmother betekent komen, zien en overwinnen. Grandioos optreden.

Ondanks het rumoer rond de toekenning van een miljoen euro subsidie, geldt dat eveneens voor De Staat, dat iets minder spectaculair uitpakt dan tijdens Down The Rabbit Hole, maar een allesbehalve routineuze indruk maakt in de Alpha. Tijdens Witch Doctor gaat het uiteraard weer volledig los. We noteren een 7,5.

Punt minder dan het Ierse The Academic, dat in de Charlie zo’n prettige ontdekking is die je op Lowlands eigenlijk altijd wel weer doet. Frisse rock-‘n-rollliedjes in het verlengde van The Kooks en Supergrass. Lekkere catchy hooks, meezingrefreinen en veel enthousiasme. Gaan we meer van horen.

In de uitpuilende Bravo staat op het Champions Leaguetijdstip 20.45 uur Noel Gallagher (foto) geprogrammeerd. Samen met zijn High Flying Birds. De Brit heeft ook een heerlijke blazerssectie meegenomen. Prachtige visuals zorgen voor nog meer slagroom op de taart. Wat zorgt In The Heat Of The Moment, het sterkste nummer dat Gallagher ooit op plaat zette in zijn inmiddels meer dan twintig jaar durende carrière, toch weer voor kippenvel op het hele lichaam. Wat een power, wat een zeggingskracht, wat een emotie. Het is afkomstig van zijn meesterlijke tweede album Chasing Yesterday uit 2014. ‘Hey, are you Disclosure?’, vraagt hij aan twee jochies die in het voorste vak zitten. Ze zijn met hun ouders meegekomen. Gallagher heeft er schik in en is ook vocaal ouderwets op dreef. Tijdens Wonderwall neemt het publiek hartstochtelijk het refrein over. Gallagher is onder de indruk en zien we daar ook wat emotie? Zeker. Tijdens het ook van Oasis gespeelde Champagne Supernova (opgedragen aan Wolfmother) gaat het dak er al af en tijdens Don’t Look Back In Anger is het definitief bal. Niemand die zijn keel niet schor zingt. Er hangt magie in de Bravo. Tegen dezelfde jochies, na afloop van de show: ‘Go buy a guitar and change the fucking world.’ Noel Gallagher is de winnaar van Lowlands 2016.

Noel

M83 laat nummers van Before The Dawn Heals Us (2005) geheel links liggen in de Heineken. Het meesterwerk van de band rond wonderkind Anthony Gonzalez, die na die plaat het commerciële pad ging bewandelen, hetgeen de Fransman geen windeieren heeft gelegd. De elektronische rock met invloeden uit synthpop en shoegaze die op de laatste M83-albums wordt geserveerd, zorgt voor één grote dansende massa in de kolkende tent.

Yuri van Gelder opent onder beukende Tiësto-beats de zondag van Lowlands in de Alpha. Natuurlijk had hij liever in de Heineken gestaan, maar je moet de kat niet op het spek binden. De tent is aardig volgelopen en reageert bijzonder enthousiast op de beschadigde Lord of the Rings. Na afloop van zijn prachtact ontvangt Van Gelder een gouden Lowlandsmedaille. Tijdens het dankwoord slaat zijn stem licht over. Toch nog in de prijzen gevallen en fuck dat Heineken House joh. Deze huldiging is puurder. De zondag is los.

De dag wordt net zo out of the box voortgezet met Hans Teeuwen in diezelfde Alpha. Ondanks dat cabaret allesbehalve nieuw is in Biddinghuizen. De tent puilt uit (25.000 man binnen en buiten) en bezwijkt welhaast onder het spervuur aan snoeiharde grappen. Er is een piano op het toneel gesleept, maar daar wordt geen seconde op gespeeld. Teeuwen is een koning.

Met de poncho aan even sprintend naar Dua Lipa in de Heineken, die meer op haar repertoire heeft staan dan het geweldige Be The One – het leukste liedje dat dit jaar is verschenen. Goeie band mee, lekker bij stem ook. 15.000 man staat te dansen bij de prettige verschijning. Zo zien we het graag.

Eagles Of Death Metal – het is inmiddels weer droog – staat in de Alpha en speelt alsof er niks is gebeurd. De draad subiet weer opgepakt na de barbaarse aanslag door doorgedraaide islamieten in de Parijse Bataclan. Gewoon doorgaan is vaak het beste medicijn. ‘I believe in the power of rock ’n roll, godverdomme!’, roept zanger/gitarist Jesse Hughes. Amerikanen kennen altijd wel een Nederlands woordje. Muzikaal laat de show te wensen over, maar je voelt overal de gunfactor. De mannen hebben zichzelf weer opgeraapt en die overwinning wordt gevierd in Flevoland.

De Bravo ligt aan de voeten van Anderson .Paak & The Free Nationals, met hun funky rock ’n soul. Paak laat ook live horen wat een begenadigd rapper hij is. Hij praat veel tussen de nummers door. Jongen die een lastige jeugd heeft gehad en daar graag mee te koop loopt. ‘Make some motherfucking noise!’, is een cliché waarmee hij moeiteloos wegkomt. De Amerikaan schrijft geen geschiedenis in Biddinghuizen, maar zet zichzelf welzeker op de kaart.

De Nederlandstalige indiewave van het uit Vlaanderen afkomstige Bazart zorgt voor een gezellig volle Charlie, terwijl de zon op het dak van de tent schijnt. Sympathieke mannen zijn de Belgen. Nog wat schuchter, hoewel frontman Mathieu Terryn steeds meer loskomt. Ze laten de muziek spreken en die is smaakvol. Goud is een hit in België en kan dat ook zomaar eens in ons landje worden.

The Last Shadow Puppets weten wel raad met een volle Alpha: platspelen die handel. Bloedgabbers Miles Kane en Alex Turner hebben naast een geweldige band een voortreffelijk strijkkwartet meegenomen. Is Turner eerder zó uitgelaten geweest op een podium? Drugsgebruik kan niet worden uitgesloten, getuige de merkwaardige capriolen die hij uithaalt en het vreemde gebrabbel tussen de songs door. The Age Of The Understatement, van het gelijknamige, sublieme debuut uit 2008, blijft een van de allerbeste popsongs die ooit zijn geschreven. Dat niveau wordt vaker aangetikt door de band, die ook veel speelt van de onderschatte opvolger Everything You’ve Come To Expect, die dit jaar is verschenen. Het optreden vormt met LCD Soundsystem en Noel Gallagher de top drie van beste optredens van Lowlands 2016.

LCD Soundsystem headlinet de zondag. Lowlands krijgt met de New Yorkers de gedroomde afsluiter. James Murphy heeft een imposant gezelschap meegenomen naar de Flevopolder en is live nog nooit zó sterk voor de dag gekomen. De tijdelijke opheffing van de band heeft LCD Soundsystem duidelijk goedgedaan. Het beukt, knalt en schuurt aan alle kanten. Songs worden waar mogelijk subliem gepimpt. Klonk Daft Punk Is Playing In My House ooit vetter? Zonder de originele versies te veel geweld aan te doen, rockt LCD de afgeladen Alpha als een malle. Er wordt volop gedanst. Murpy is in bloedvorm, zowel muzikaal als vocaal, want het wordt weleens onderschat hoe goed hij eigenlijk kan zingen. We gaan dansend en springend de nacht in, na een vlekkeloze, fantástische Lowlands. Een van de interessantste en sterkste edities sinds 1993. Op naar de 25ste Lowlands, in 2017. Een jubileum om uitgebreid te vieren. Komt vast goed.

Foto: Ron Bakker