Singer-songwriter Frances trapt Haldern Pop 2015 af, in de volgepakte kerk van het Duitse dorp Haldern, dat zo’n vijfduizend inwoners telt en sinds 1984 een groot aantal muziekliefhebbers uit voornamelijk Duitsland en Nederland over de vloer krijgt. Het is tropisch warm in het schitterend, tussen weilanden met grazende koeien ingeklemde plaatsje. Zelfs in de enorme St. Georg gutst het zweet van menig voorhoofd. Frances deert dat niet, zo te zien. De roodharige Britse maakt een gedreven indruk achter haar piano. Ze heeft een zuivere stem met veel bereik, waarmee ze haar wat vlakke repertoire prima camoufleert.

Het IJslandse trio Low Roar volgt even later in dezelfde kerk, met een overdonderende portie sferische indietronica, die menig trommelvlies doet sneuvelen. Oordopjes zijn dan een uitkomst.

De goedlachse Dotan is een van de Nederlandse acts die eigenlijk elke editie van Haldern Pop wel te vinden zijn op het festival. De prachtige spiegeltent puilt uit. Ook in Duitsland wordt fanatiek meegeklapt en -gezongen met de man en zijn zeskoppige band, die Pinkpop ook al op de knieën kregen. De aaibare popliedjes, waarin percussie een belangrijke rol speelt, zijn een prima start van de donderdagavond.

Na Dotan is het de beurt aan het Cubaans/Franse duo Ibeyi (foto). Tweelingzusjes van begin 20. Ze doen Dotan alras vergeten. Niet alleen door hun opvallende voorkomen; ook door de kracht van hun tweestemmig gezongen indiepopliedjes, die niet alleen muzikaal aan Björk doen denken. Met name de stem van Lisa-Kaindé Díaz’ (met fraai afrokapsel) heeft veel weg van die van de IJslandse. Zus Naomi vult haar uitstekend aan. De dochters van wijlen Miguel Díaz (Buena Vista Social Club) maken gebruik van percussie en synthesizer, waarmee een met samples aangevuld jazzy sound ontstaat, met Cubaanse ritmes. Ze zingen in het Engels en het Yoruba, een Nigeriaanse taal. Mooi is de interactie tussen de dames en het publiek, dat op verzoek uit volle borst meedoet.

Na het optreden van het voormalige Duitse straatorkest AnnenMay Kantereit, een trio uit Keulen, dat met lekkere Duitstalige bluesy pop op de proppen komt op het zogenaamde Byzanzstage, is het de beurt aan Benjamin Booker. In de spiegeltent. De man uit New Orleans heeft een drummer en een bassist meegenomen. De punky rock-‘n-roll van zijn sterke, titelloze debuut uit 2014 past prima bij zijn rasperige stemgeluid. Nog nét even lekkerder dan op plaat klinken zijn songs, die enthousiast worden ontvangen door de massa. Tijdens het wat folkier repertoire pakt violist Alex Spoto (met geinige pornosnor) zijn viool erbij. Maandag volgt een verslag van dag 2.

Foto: Andries Makkinga