De Engelse band Veronica Falls maakte met hun gelijknamige debuut een zomerse rockplaat met veel focus op samenzang, vaak kwam dat neer op een speelse man/vrouw harmonie. Het gaf de muziek een ietwat zoet, maar vooral nostalgisch tintje. Muziek die deed terugdenken aan die specifieke momenten uit je jeugd, waarin alles mooier leek dan het eigenlijk was; of was het echt zo mooi? Daar tegenover stonden venijnig klinkende gitaren, die het geheel dat rauwe randje gaf. Zo werd er een welkome balans gecreëerd tussen ruig en zoet.

Die balans is ver te zoeken op dit tweede album, waar het zoete sfeertje de muziek domineert. Gitaarpartijen zij nog steeds belangrijk, maar klinken nu speelser en vaak net zo dromerig als de rest. Een te grote doorslag naar zoetheid licht op de loer. Echter, de band lost dit handig op, door gewoon de focus nog meer te leggen op samenzang en pakkende refreinen. Deze zang lijkt constant in beweging, waarbij zelfs een driestemmig couplet geen uitzondering is. Een andere productie – meer galm – zorgt er bovendien voor dat het nostalgische element in hun muziek veel groter wordt. Liggend in het gras, brandt je met je vergrootglas een gat in de krant, net zoals je vroeger graag deed. Onderwijl plak je de Tattoo op je hand, die zojuist uit je kauwgom kwam rollen.

Veronica Falls is een band die niet iets nieuws doet en zo kan aansluiten bij andere bands in het “tweepop” genre. Zoeter en meer aanstekelijk dan ooit, is dit tweede album er één geworden die heel sterk een onschuldige sfeer oproept. De band klinkt gemeend en authentiek. Een “gevaarlijk” album dat zich gemakkelijk in je hoofd nestelt.