Op de dag dat Miley Cyrus in de Ziggo Dome in Amsterdam een joint op zal steken na het ontvangen van een MTV EMA award en de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit zich daar druk om zal maken, maken ze zich tijdens de Vans Warped Tour in het Klokgebouw in Eindhoven om heel andere zaken zorgen.

“Het eten is bijna op, een vrachtwagen vol aan broodjes was vanmiddag om drie uur leeg, de pizza’s zijn op. We hebben alleen nog wraps en muffins”, vertelt een medewerkster van het festival. “Tja, zo’n dag als deze vreet natuurlijk energie, antwoord ik. “Is er geen mogelijkheid meer aan te leveren?” “Nee, alles wat we hadden is op, meer komt er niet”.

Het is de tweede keer sinds zijn oprichting in 1994 in Amerika dat de Warped Tour (met jarenlange vaste sponsor sportmerk Vans), een festival waar zo’n vijfentwintig voornamelijk punk-, metal- en hardcorebands optreden maar ook wordt geskateboard, naar Europa wordt gehaald (in 1998 was de eerste keer). Vandaag is Eindhoven aan de beurt en ondanks de binnenblijfregel voor bezoekers en het snel ontstane ‘voedseltekort’, is het binnen druk, maar zonder meer gezellig. Er wordt volop merchandise verkocht en we zien vooral tevreden gezichten.

Toch zijn er een paar teleurstellingen te verwerken: Escape The Fate zegt een aantal dagen van tevoren af en vele fans zijn niet verrast, aangezien deze band dat vaker schijnt te doen. Gelukkig wordt Nederlandse metalcoreband Wasted Bullet als vervanger neergezet. Bij aankomst bij het Klokgebouw zien sommige fans tot hun teleurstelling dat Enter Shikari niet kan optreden wegens familieomstandigheden. Bezoekers die om die reden niet meer naar binnen willen, mogen hun kaartje inleveren. Later wordt bekend dat de band toch zal optreden, maar dan een uur vroeger. Een bloemlezing.

Yellowcard

De poppunkband met violist Yellowcard uit Florida ruilt met Enter Shikari en staat dus om half zeven op de planken. “We know you must be very tired, your faces melted off because of the rough bands here and we represent the more pop punk music here, but we need you”. Inderdaad, rond etenstijd lijken velen behoorlijk vermoeid van de vele vooral metal- and hardcore bands en komt het publiek maar moeizaam los. Toch blijken er genoeg fans te staan, ontstaan er (bescheiden) danspits en worden de nodige vrouwelijke fans vooraan over het hek getild.

Billy Talent

Ook Billy Talent, die een uur eerder op hetzelfde podium mag beginnen, maakt in vergelijking met het gros van de geprogrammeerde bands tamelijk gehoorvriendelijke, aanstekelijke punkrock. Hun liedjes zijn zonder uitzondering ontzettend catchy en de hele zaalinhoud veranderd dan ook in een springende, dansende massa. Een meer agressieve moshpit zoals we die zien bij bands als Enter Shikari of Parkway Drive is hier niet toepasselijk. Liedjes als Devil On My Shoulder en Red Flag brengen de stemming tot een hoogtepunt.

18 Miles

Het programma van Warped Tour wordt pas op de dag van het evenement bekend gemaakt en wat opvalt is dat alle Nederlandse bands aan het begin van de dag geprogrammeerd staan. We gaan eerst kijken bij de winnaar van bandwedstrijd Ernieball Battle, de metalcoreband 18 Miles. De band is dankbaar dat het al aardig vol staat en er ontstaat al snel een eerste circlepit. Het is duidelijk: het publiek is snel opgewarmd.

The Charm The Fury

Tijd voor The Charm The Fury. Deze metalcoreband rondom zangeres Caroline Westendorp haalt inspiratie uit bands als Architects en August Burns Red en klinkt als een klok. Met meer dan 27.000 likes op Facebook en een fonkelnieuw debuutalbum (A Shade Of My Former Self) op zak, staan ze met alle recht op Warped Tour. Ze spelen vroeg, maar wanneer Westendorp de toegestroomde fans maant tot meer beweging, hoeft ze dat geen twee keer te zeggen. Een relatief grote pit ontstaat en het publiek zakt zonder aanwijzingen door de knieën, om tegelijkertijd omhoog te springen wanneer de muziek van het vijftal openbarst. Zowel Westendorps’ grunts als cleane zang zijn raak en de vele breakdowns maken The Charm The Fury één van de beste acts deze dag.

No Turning Back

Dan lopen we naar de aankomsthal, waar op het kleinste podium van de drie de Brabantse hardcore punkband No Turning Back op het punt staat te gaan raggen. Deze band bestaat al sinds 1997 en heeft sindsdien over de hele wereld ontzettend veel shows gespeeld. Vandaag staat het publiek er, op een paar overduidelijk enthousiaste diehard fans die de teksten woord voor woord meezingen, nogal droogjes bij. Het praatje van zanger Martijn (“Wij maken echte hardcore punk zoals het bedoelt is. Veel bands zingen over vrouwen of drugs, wij zingen over de maatschappij. Het volgende liedje gaat over racisme. Fuck racisme!”) waarbij hij fel een middelvinger opsteekt is iets dat eigenlijk niet nodig zou moeten zijn, aangezien goede punkmuziek geen uitleg behoeft. Dat dingt niets af aan de muziek, die uitstekend en vuig gespeeld wordt. Zoals het bedoelt is.

John Coffey

Dan is het koffietijd. De Utrechtse screamo/hardcore rock ’n roll band John Coffey behoeft eigenlijk geen introductie meer, je kon afgelopen jaar niet om ze heen. Tweede plaat Bright Companions ontving louter lovende recensies en vervolgens stonden de vijf vrolijke vandalen op ieder denkbaar podium in Nederland. Ook Duitsland en België zijn om. Een fan op Warped pakt het optreden van John feestelijk aan: met oude kranten heeft hij een zak vol zelfgeknipte confetti gevuld die hij enthousiast over band en publiek heen gooit. Er wordt geschreeuwd, gezongen, gemosht, gecrowdsurft en gestagedived (en dat laatste is knap, gezien er een minstens een meter tussen podium en dranghek zit) en alsof het feestje nog niet compleet was, loopt zanger David Achter de Molen op z’n gemakje met z’n microfoon door het publiek richting de skateramp waarop hij de laatste regels van The Well over het publiek uitschreeuwt. Het uitzinnige publiek joelt het uit. En ook in Eindhoven maakt John Coffey een zegetocht.

Enter Shikari

Ze speelden dus tóch, de heren van Enter Shikari. Deze band, die metal, punk, drum ’n bass, reggae en hiphop vermengt tot een catchy en dansbaar geheel, blijkt nog meer dan genoeg aanwezige fans over te hebben na de eerdere aankondiging dat het optreden niet door zou gaan. Enter Shikari zorgt ervoor dat het vooral in de voorste helft van de oude fabriekshal helemaal los gaat, er een poging wordt gedaan een menselijke piramide te bouwen, er gretig wordt gecrowdsurfd (zelfs als er geen noot gespeeld wordt) en tamelijk ruige pit’s ontstaan. Zanger Rou(ghton) Reynolds vertelt blij te zijn dat zijn band vanavond onderdeel is van een ambiance bestaande uit mensen die punkmuziek begrijpen en van onvoorspelbaarheid houden. Vervolgens worden er klikobakken gebruikt om op te drummen en raast Reynolds door het publiek heen naar één van de bars om verder te zingen, waarna hij zich op de schouders van een fan terug naar het podium laat brengen. Zowel publiek als band lijken geen spijt te hebben van dit optreden. Enter Shikari kun je lastig in een hokje stoppen en is daarmee sowieso een verademing tussen de vele meer traditionele metalcorebands die vandaag in Eindhoven staan.

Parkway Drive

Afsluiter is de Australische metalcoreband Parkway Drive. Opgericht in 2003 spelen deze mannen technisch hoogstaande dynamische metalcore, met allen een big smile op het gezicht (hun debuutalbum heet zelfs Killing With A Smile, het cirkeltje is rond). Vooral zanger Winston McCall laat zijn hagelwitte tanden regelmatig blinken in het podiumlicht. Het werkt aanstekelijk, je voelt dat deze band met plezier staat te knallen voor de uitzinnige fans. Behalve uitstekend spelen pakken de muzikanten al aan het begin uit met bakken confetti en rookspuiters, die de sfeer van een volwaardige afsluiter completeren. Parkway Drive, misschien wel de Godfather van het metalcoregenre.

We moeten helaas voor het einde gedag zeggen en we zien als we richting uitgang lopen nog een klein stukje van de poppunkers van The Wonder Years, voordat het brandalarm plots aanslaat en de lichten aanfloepen. The party is over. Met pijn in onze spieren en opgedroogd zweet in onze kleren ademen we de eerste frisse lucht sinds uren in.

Foto’s: Rene Sebastian