In de jaren tachtig is Düsseldorf een stad in flux; na-oorlogse bouw en retro-rustieke elementen botsen op futurisme en post-moderne invloeden. Ook binnen de muren van de stadse bebouwingen is de revolutie en evolutie merkbaar, in de muziek bijvoorbeeld. Punk is ten grave gedragen, elektronische instrumenten zijn juist goedkoop binnen handbereik van velen gekomen. Velen wagen hun hand aan nieuwe muziek die niet zelden voortborduurt op zowel rebellie, als de kosmische klanken van weleer. Voeg daar aan de horizon opdoemdende avant-gardes als Cabaret Voltaire en Throbbing Gristle bij en je hebt een cocktail waarvan Sammlung getuigt: potent, straf, duister.

Je werk het daglicht laten zien, was geen punt in die tijd. Bij wijze van spreken op elke straathoek was een cassettelabel gevestigd. Die releases kwam je dan weer verzameld tegen bij een platenzaak als Pure Freude; de nucleus van de Düsseldorfse ‘scene’. Leuk en aardig, maar zo goed als iedereen droomde toch van een echt album, op LP; als tastbaar, serieus statement. Echt iets om mee thuis te komen of om elkaar de ogen mee uit te steken.

Op Sammlung gaat de reis door Düsseldorf van urbane landschappen alsof je aan boord van een tram de stad doorkruist naar vochtige kelderbeats in post-industrial tl-licht. Occultisme dat niet ver uit de buurt is van Current 93 krijgt gezelschap van Chris & Cosey-achtige hoekige trance. Het is lang niet allemaal goud dat er blinkt. Wat vooral schittert, is de onbekommerde drang tot maken. Later zouden muziekhistorici vast lijnen van hier kunnen trekken richting hypnagogic pop of hauntologic drone. Daar was niemand in Düsseldorf mee bezig. En ook niet met grootse of meeslepende commentaren.

De mogelijkheden kwamen beschikbaar en er werd volop geëxperimenteerd, zonder de belegen luiheid van een ‘alles is toch al gedaan’ dat tegenwoordig de lat steeds lager legt, werden tijd, moeite, talent en energie gestoken in het bezien hoever je kon gaan met je instrumenten; in de ontdekkingsreis door terreinen waarvoor nog geen landkaart bestond, ook qua stemmen voor zelfexpressie. Elke track op deze plaat, hoe onbeholpen rauw, ongepolijst, gemankeerd ook, maakt benieuwder naar meer werk van de artiesten dan tien seconden Oneothrix Point Never naar meer van diens gereutel. In die bezielde vonkenregen ligt de onschatbare Fundgrube-meerwaarde van Sammlung.